امام صادق (ع) فرمود: کسی که قلب خویش را از غفلت، و نفس خود را از شهوات، و خرد خود را ازجهل و نادانی باز دارد، نامش در دیوان آگاهان ثبت شود. کسی که علم خویش را از هوی و هوس، دینش را از بدعت و مالش را از حرام حفظ کند، از صالحان است.
و پیامبر خدا (ص) فرمود: «کسب دانش بر هر مرد و زن مسلمان واجب است» و این دانش، دانش انفس و شناختن خطرهایی است که آن را تهدید میکند.
پس بر نفس مؤمن لازم است که در هر حالی بر نعمتهای خداوند شاکر باشد و بر اعمال از دست رفته عذر خواهد. به این معنا که اگر عمل، مقبول درگاه حق افتاد، لطف الهی است و اگر مردود شود عدل است و بندگی. مبادا خود را از فریب و نیرنگ شیطان در امان بیند و به سبب این غفلت از رحمت و توفیق الهی محروم شود، یا مستوجب خشم حضرت حق گردد و نیل به بندگی را در توفیق الهی جست وجو کند و خودداری از گناهان را در خویشتنداری؛ چرا که جز به توفیق الهی و اظهار عجز به درگاه او چنین توفیقی حاصل نمیشود. و کلید تمامی این عنایات، پشیمانی و انابه، به درگاه خداوند تعالی، کوتاه کردن آرزوها، یاد مرگ و خویشتن را در محضر خدای جبار دیدن است، چه این که حالات یاد شده سبب رهایی از زندان دنیا و رستن از دام دشمن و سلامتی نفس و سبب اخلاص در عبادات باشد و مایه توفیق است و اساس دستیابی به این کلید آن است که تمام عمر را یک روز به حساب آورد.
رسول خدا (ص) فرموده است: «دنیا ساعتی بیش نیست، پس آن را در طاعت سپری کن». و رسیدن به این امر، در خلوت گزیدن و پیوسته اندیشیدن است، و سبب خلوت، قناعت و از زیاده طلبی دوری جستن است، و سبب فکر، فراغت خاطر از دنیا خواهی است، و ستون فراغت خاطر، زهد است، و متمم زهد، تقواست، و در تقوا خشیت است، و نشان خشیت، بزرگ داشتن خدای تعالی است و پایبندی به طاعت خالصانه از فرمان او و ترس توأم با پرهیز از ارتکاب محارم است و نشان آن، علم است که خدای - عزوجل - فرمود: «به تحقیق که عالمان از خداوند میترسند».
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید