حالات قلب
امام صادق (ع) فرمود:
دلها چهار اعراب (حالت) دارند: رفع (اوج و بلندی)، فتح (فراز)، جرّ (سقوط و پستی) و وقف (ایستایی و از کار ماندن).
پس رفع (اوج) آن در یاد خدا بودن و فتح (فراز) آن خشنودی از خدا و تسلیم اراده او بودن و جرّ (سقوط و پستی) آن در توجه به غیر خدا و تباه کردن عمر در هوسهای دنیایی و وقف (ایستادن و از کار ماندن) آن و حرمان از نعمتهای دنیا و آخرت، در غفلت از حضرت احدیت است. آیا نمیبینی پس از آن که بندهای خالصانه و به بزرگی، خدا را یاد کند و به ذکر او مشغول شود، هر حجابی میان او و حضرتش برداشته میشود؟
چون بندهای تن به قضای الهی میسپارد و به خواسته او راضی باشد، به تحقیق که دل او به شادی و شرور گشایش یابد و درهای آسایش و آرامش بر او گشایش یابد و درهای آسایش و آرامش بر او گشوده شود. و چون (پس از دل مشغولی به امور دنیایی) به ذکر احدیت بپردازد، تاریکی دل را در روزهای غفلت از حضرت احدیت، عیان بیند، گویی که خانهای تاریک، ویران و بدون مونس بوده است، چرا که غفلت از یاد حق، دل را میمیراند و تاریک میکند.
و چون پس از دوام ذکر و یاد خداوند از او غفلت ورزد، «وقف» پذیرفته (متوقف شده) و محجوب از عنایات الهی گشته و قلبش قساوت یافته و از زمانی که از نور تعظیم الهی دوری جسته، دلش به تاریکی گراییده است.
علامت رفع (بلندی) قلب سه چیز است: همراهی با فرمان الهی، عدم مخالفت با آن و اشتیاق دائم در بندگی و پیروی از فرمان خداوند.
نشانه فتح قلب سه چیز است: توکل بر خداوند، راستگویی، و یقین به تمام آنچه پیامبران آن را برای هدایت انسانها آوردهاند.
علامت جرّ (پستی) سه چیز است: خودپسندی، ریا و آزمندی.
وقف (ایستایی) را نیز سه علامت است: از میان رفتن طعم بندگی، درنیافتن تلخی گناه و رعایت نکردن حلال و حرام در خوراک، پوشاک و…
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید