آیت‌الله حائری شیرازی

 امام زمان(عج) اگر غایب می‌شود، ابتدا در دل‌ها غایب می‌شود و بعد از آن، در جامعه و اگر ظاهر می‌شود، ابتدا بر دل‌ها ظاهر می‌شود و بعد از آن بر جامعه.

امام یازدهم(ع) در عصری بودند که شیعیان ناشکری می‌کردند. آن‌ها مبلغی وجوهات "خمس و زکات" خدمت امام عسکری(ع) فرستاده بودند. عده‌ای از شیعیان نامه‌ای به امام نوشتند که بیلان مصرف این اموالی که خدمت شما رسیده را به ما بگویید و این‌که این پول‌ها را چگونه خرج کردید. آدم به امام زمانش نامه بنویسد، بگوید اموال را به کی دادی؟ کجا خرج کردی؟!

حضرت پاسخ داد: چرا این سؤال را از امامان قبلی نکردید؟ چه زمانی رسمتان بوده از امام سؤال کنید که این پول‌ها کجا رفته؟ کجا خرج شده؟ اگر امامت یک امر مستمری است، چرا با من این رفتار را می‌کنید اما با امامان قبلی نکردید؟!

بعد از این پاسخ، حضرت دستور داد پرده مشکی‌رنگی بر در اتاق ایشان آویختند. مردم که برای سؤال می‌آمدند حق نداشتند پرده را عقب بزنند و از پشت پرده با آن حضرت صحبت می‌کردند. غیبت از این‌جا آغاز شد.

چرا؟! چون ناشکری کردند. غیبت نتیجه ناشکری است. ظهور نتیجه شکرگزاری است. هر چه شکرگزاری بیشتر شود پرده غیبت رقیق‌تر می‌شود. این پرده، غباری است بین امام و مأموم. این غبار از امام نیست، از امت است. هرچه غبار امت فروبنشیند، جمال امام روشن‌تر می‌شود.