تاریک شدن دنیا در نظر معاویه

در کتاب شریف «بحار الانوار» از «أبی مخنف»[1] نقل شده که روزی «عمرو بن عثمان» و «عمرو بن العاص» و «عتبه بن ابی سفیان» و «ولید بن عقبه» و «مغیره بن شعبه» نزد معاویه بن ابی سفیان آمدند و اظهار داشتند: «دستور بده تا حسن بن علی را در حضور تو آورند تا ما با او مناظره کنیم و خلافت تو را اثبات و خلافت پدرش علی را با دلائل قوی غیر شرعی و مردود اعلام نماییم و اخباری که در مذمّت علی بن ابیطالب می دانیم به او بگوئیم و آن گاه در حضور حسن بن علی و اهل مجلس علی را سبّ کنیم. بدین طریق از عظمت حسن کاسته خواهد شد و اگر بعضی از نادانان او را سزاوار خلافت می دانند و تو را غاصب حق او می شمارند از عقیده خویش رفع ید خواهند کرد.»

معاویه گفت: «از این تقاضا بگذرید و هرگز به طرف حریم او پا دراز نکنید. زیرا اگر او را در جلسه عمومی دعوت نمایم و به او اجازه سخن دهم، من و شما را قطعاً مفتضح و رسوا خواهد نمود، و به عکسِ آنچه شما خیال کرده اید، محبت خود را زیادتر در قلوب مردم جایگزین خواهد کرد.»

آنها گفتند: «چطور ممکن است او به تنهائی بر ما پنج نفر که همگی از خطباء آل امیه می باشیم غلبه کند و با اینکه ما به حق سخن می گوییم و او بر باطل و اکنون که چنین گمانی را در حق ما، روا داشتی، حتماً باید امر به احضار او نمائی تا اینکه ما غلبه خویش را بر او به خلیفه و تمام اهل مجلس ثابت کنیم.»

معاویه گفت: «بسیار خوب! من او را احضار می کنم، لکن مطمئنم که این جلسه یقیناً بر ضد ما تمام خواهد شد.»

پس معاویه شخصی را حضور امام حسن مجتبی ـ علیه السلام ـ فرستاد و پیغام داد که «امروز بعضی از بزرگان در حضور من شرکت نموده اند. مناسب است، شما هم در جلسه ما شرکت فرموده و همگان را به فیض حضور خویش مستفیض فرمائید.»

حضرت ـ علیه السلام ـ به فوریت لباس عزت در بر نمود و این دعا را خواند و از منزل بیرون آمد: «اَلّلهْم إنّی اَعوذُ بِک مِن شُرُورِهِم، و اَستَعینُ بِک یا اَرحَمَ الرّاحمین.» و چون وارد مجلس گردید، معاویه از او استقبال کرد و حضرت را در کنار خویش نشانید و عرض کرد: «این گروه که از آل امیه می باشند، میل دارند در موضوعاتی با شما مباحثه نمایند. از جمله ادعاهای آنان این است که می گویند به تحریک پدر تو، عثمان را مظلومانه کشتند و پس از کشته شدنش، تا سه روز نگذاشتند بدن او را بردارند و به این هم اکتفا نکردند و نگذاشتند بدن آن مظلوم را قبرستان مسلمان ها دفن نمایند و لذا او را در قبرستان یهودی ها مدفون ساختند، چنان که ملاحظه می فرمائید. و لکن عظمت من مانع تو نشود که سخنان آنها را به نحو حقیقت جواب گویی!»

حضرت ـ علیه السلام ـ فرمودند: «اوّلاً من از موضوع جلسه خبر نداشتم و الّا جمعی از آل هاشم را به همراه خویش می آوردم و ثانیاً قبل از بحث باید به یک شرط پایبند شوند و آن این است که اکنون که این جمعیت می خواهند با منِ تنها مناظره نمایند ابتدا من به سخنان آنها کاملاً گوش می دهم و منتظر می مانم تا هر چه و از هر باب که می خواهند سخن بگویند، لکن چون نوبت سخن به من رسید کسی از مجلس بیرون نرود و کسی در میان سخنان من تکلم نکند. آیا این شرایط را قبول دارند؟»

معاویه از طرف آنها، شروط را قبول نمود و آنها ابتداءً شروع به مباحثه نمودند.

عمرو بن عثمان گفت: «سخن من این است که عثمان بدون جرم و گناه کشته می شود و یکی از قاتلین او که حسن بن علی است تا به امروز زنده می ماند و در کمال آزادی و در مجلسی که بزرگان از آل امیه نشسته اند حاضر می شود و کسی متعرض او نمی شود. ای اهل مجلس! ما نه تنها خون عثمان را از حسن بن علی مطالبه می کنیم، بلکه تمام خون هایی که پدرش علی در جنگ بدر و جنگ های دیگر از پدران ما بر روی زمین ریخته است را از او مؤاخذه می نمائیم. بدین جهت کشتن او از برای ما به حکم شرع و از باب اینکه ما، ولی دم آن ها می باشیم هیچ اشکالی ندارد و فقط باید حاکم وقت و سلطان مسلمین، معاویه که در مجلس شرف حضور دارند اجازه فرمایند تا اینکه حسن بن علی را در عوض آن خون های به ناحق ریخته قصاص نمائیم.»

عمرو بن عاص گفت: «خود حسن بن علی می داند که پدرش علی، ابابکر را زهر داد و شهید کرد و پس از آن «ابولؤلؤ» آن مردم عجمی را تحریک کرد تا اینکه شکم خلیفه دوم (عمر) را در هم درید و سپس تحریک به قتل عثمان نمود، به طوری که پس از سه روز محاصره، عاقبت در حضور زن و فرزندانش، تشنه و گرسنه او را کشتند ولذا اگر امروز خلیفه مسلمین، معاویه، اجازه دهند تا ما او را در عوض آن خون ها که پدرش ریخته قصاص کنیم، حکم به عدالت و دادگستری نموده است و تو ای حسن بن علی، عقل و تدبیر کافی برای سلطنت و خلافت مسلمین را نداری و نخواهی داشت. چنانچه خود، چون به این موضوع واقف بودی خلافت را به اهلش که معاویه باشد واگذار نمودی و این را هم بدان که آن شرائطی که در صلح نامه قید نمودی که یکی از آنها سبّ نکردن علی باشد، هرگز ما به آن عمل نخواهیم کرد، چنان چه خود معاویه هم در منبرِ اول خود، این مطلب را تذکر داد که من هرگز به مضمون صلح نامه حسن عمل نخواهم کرد و صلح نامه زیر پاهای من است و همانطور که جناب معاویه در حضور تمام مردم در بالای منبر، سبّ علی نمود، من هم در این مجلس علی را سبّ می کنم.»

آنگاه شروع به سبّ و بدگویی امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب ـ علیه السلام ـ کرد و سپس نشست.

عتبه بن ابی سفیان گفت: «ای حسن بن علی! پدرت بدترین خلق خدا بر روی زمین است و لذا این همه خون ها را بر روی زمین ریخت که سرآمد آنها خون عثمان مظلوم بود و لذا اگر ما، در همین مجلس با اجازه معاویه خون تو را بریزیم، ابداً گناهی نکرده ایم، بلکه مثاب و مأجود هم می باشیم. زیرا قصاص نمودن یکی از دستوراتی است که خداوند در قرآن مجید به آن اشاره فرموده است.»

ولید بن عقبه گفت: «با اینکه عثمان خوب دامادی بود از برای شما[2] و کوچکترین پرونده خلافی از برای او نبود، پدرت به جهت حرصی که به این دنیای فانی داشت، مردم نادان را تحریک نمود تا اینکه او را کشتند و آنگاه خلافت را در قبضه قدرت خویش در آورد و لکن خداوند برانگیخت مثل معاویه را تا اینکه با قدرت تمام با او نبرد نماید و خلافت را از او بگیرد و بر سر شما مصیبت از هر طرف حمله ور گردد چنان چه ملاحظه می کنید.

مغیره بن شعبه گفت: «پدرت علی نه فقط ابوبکر و عمر و عثمان را شهید کرد، بلکه درصدد قتل پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ هم بود و لکن خداوند متعال او را حفظ کرد و الا قطعاً پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ هم شهید می شد. شما می خواستید نبوت و سلطنت را در یک خانواده جمع کنید و لکن خداوند نخواست و لذا سلطنت را از شما گرفت و امروز که معاویه بر سر سلطنت و خلافت نشسته است، سزاوار است که امر کند تو و برادرت حسین را در عوض آن خونهایی که پدرت به ناحق بر روی زمین ریخته است قصاص نماید.»

سخنان آن پنج نفر تمام شد[3] و چون نوبت سخن به امام مجتبی ـ علیه السلام ـ رسید، آن چناب در کمال فصاحت و بلاغت و بدون خوف و ترس فرمود: «الحمدْللهِ الّذی هُدی اَوَّلَکم بِأوَّلِنا وَ آخِرِکم بآخِرنا و صلی اللهُ علی سَیدِنا مُحَمَّدٍ و آله وَ سَلَّمُ» سپس رو به معاویه نمود و فرمود: «تمام این سخنان را من از ناحیه شما می بینم. زیرا اگر تو اجازه نمی دادی یا راضی نبودی، کسی جرأت نمی کرد تا در حضور تو پدرم علی ـ علیه السلام ـ را دشنام گوید و لذا صلاح چنان می بینم که ابتدا، نواقص و مذمّتی که درباره تو و پدرت ابوسفیان از پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ به ما رسیده است را عنوان کنم و نیز فضائلی که درباره پدرم علی ـ علیه السلام ـ ثابت است تذکر دهم و آنگاه در جواب اصحاب تو شروع سخن خواهم کرد.

اما فضایل پدرم به اتفاق تمام مسلمین اول مردی بود که دست بیعت به پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ داد و تا آخر عمر در زیر پرچم دین بود و از پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ حمایت می کرد، در حالی که تو و پدرت کافر بودید و از مرام بت پرستی و شرک حمایت می نمودید.

دیگر آن که چون پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ دید، دیگر امکان ماندن در مکه برایش فراهم نیست، شبانه از مکه به مدینه هجرت کرد و برای اینکه مشرکین را مشغول سازد، پدرم علی ـ علیه السلام ـ را در جای خود خوابانید و با فداکاری پدرم، پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ به سلامت جان خویش را از دست کفار نجات داد و اگر آن شب پدرم آن جان نثاری را ننموده بود، هرگز جان پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ حفظ نمی شد.

دیگر آن که در جنگ بدر، پدرم اول کسی بود که قدم در میدان نبرد با کفّار نهاد و اول خونی که از کفّار به روی زمین ریخته شد به شمشیر پدرم علی ـ علیه السلام ـ بود و آن روز تو و پدرت در صف کفّار شرکت داشتید و به جنگ پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ و مسلمین آمده بودید.

دیگر آن که در روز جنگ احد که تمام مسلمین فرار کردند، پدرم با این که نود زخم کاری بر بدنش وارد آمده بود، در جلوی پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ ایستاده بود و از آن وجود مبارک با تمام وجود دفاع می کرد و اگر جان نثاری پدرم نبود هرگز حفظ جان پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ نمی شد و آن روز پدرت ابوسفیان «هُبَل» که بت بزرگ شما بود و او را می پرستید بر روی شتر بسته بود و مردم را تحریک به جنگ با پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ می نمود و دستور شعار «اُعلُ هُبَل»[4] می داد.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] . ابی مخنف گوید «هنوز در اسلام جلسه مباحثه‌ای مهمتر و پرآشوبتر از مناظره امام حسن مجتبی ـ علیه السّلام ـ با اصحاب معاویه اتفاق نیفتاده است.

[2] . عثمان دوبار به دامادی پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ نائل آمد. یک بار با رقیه ازدواج کرد و چون او بر اثر شکنجه ها و آزارهای عثمان عاقبت در روز فتح بدر وفات نمود با دختر دیگر پیامبر به نام ام کلثوم ازدواج کرد. این دو دختر در واقع از شوهر قبلی خدیجه بودند. (مؤلف)

[3] . به دقت از سخنان اصحاب معاویه در می یابیم که ایشان با نقشه از پیش تعیین شده هدفی جز جرم تراشی برای امیر المؤمنین علی ـ علیه السلام ـ نداشتند.

[4] . بر پا باد هُبَل!

دیگر آنکه در جنگ بنی قریظه و بنی نضیر، پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ ، روز اول پرچم اسلام را بدست «سعد بن معاذ» داد و او را به میدان جنگ فرستاد و پس از ساعتی بدن او را مجروح از میدان آوردند و در روز بعد پرچم را به دست (ابوبکر)، عمر و (عثمان) داد و ایشان را به میدان فرستاد ولی ایشان بدون جنگ برگشتند در حالی که بدنشان از ترس می لرزید و عمر گفت: «یا رسول الله ـ صلّی الله علیه و آله ـ ! مردمی که غرق در زره پولادین می باشند و در شجاعت معروف هستند در میدان جنگ شرکت می کند، لذا نبرد با آنها اصلاً صلاح نیست و قطعاً کسی در نبرد بر ایشان فائق نخواهد آمد.»

سخنان عمر، پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ را برآشفت. پس حضرت فرمود: «الاُعطَینَّ الرّآیهَ غَدّاً رَجُلاً یحبُّ اللهَ وَ رَسُولَهُ و یحِبُّه اللهُ و رُسولُهُ کرّارٍ غَیرَ فَرّارٍ، لا یرْجِعُ حَتّی یفتَحَ اللهُ علی یدَیهِ.»[1]

چون مردم این گونه سخنان و فضائل را از پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ شنیدند، به امید اینکه شاید این خصال و فضائل درباره آنها باشد، شب را به بیداری به سر بردند و صبح به گرد خیمه پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ صف کشیدند تا اینکه ببینند چه کسی مشمول چنین فضائل و مناقبی خواهد گردید؛ تا اینکه چون آفتاب به نور خود دشت و صحرا را روشن نمود، ناگاه دیدند خورشید جمال حضرت خاتم النّبیین ـ صلّی الله علیه و آله ـ هم از افق خیمه طلوع کرد و به مردمی که در گرد خیمه صف بسته بودند توجهی نمود و فرمود: «چطور علی ـ علیه السلام ـ ، پسر عم خود را در بین شما نمی بینم؟»

عرض کردند: «او به چشم درد سختی مبتلا گردیده است.»

فرمود: «بروید و دست او را بگرفته و به حضور من آورید.»

چون او را حضور پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ آوردند، آب دهان به چشمان علی ـ علیه السلام ـ کشید و بالفور چشم های پدرم علی ـ علیه السلام ـ شفا یافت و پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ او را روانه میدان کرد و طولی نکشید که لشگر کفار را شکست داد و منحدم نمود که از جمله فراری ها خود تو، ای معاویه، بودی و چون حضور پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ مشرف شد و مژده فتح را داد، حضرت رسول ـ صلّی الله علیه و آله ـ لبخندی زده و فرمودند: «اسلامی که پشتیبان او تو باشی همه وقت عزیز است.»

چه غم دیوار امّت را که دارد چون تو پشتیبان چه باک از بیم موج آنرا که باشد نوح کشتیبان

دیگر آنکه در جنگ تبوک، چون پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ مسبوق شد، از آنجا که جمعی از منافقین از شرکت در جنگ تخلف ورزیدند، به منظور اینکه چون مدینه خلوت شود، نسبت به حرم پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ اهانت نمایند و دست به خرابکاری بزنند، لذا پدرم علی ـ علیه السلام ـ از طرف پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ در مدینه جانشین حضرت شد. منافقین برای اینکه شاید بتوانند علی ـ علیه السلام ـ را از مدینه بیروت کنند تا مقصود خویش را عملی نمایند به او گفتند: «نمی دانیم که پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ چه مدتی از تو به دل گرفته است که دیگر حاضر نیست، شما را با خود همراه سازد. لیکن چون پدرم این موضوع را حضوراً به پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ تذکر داد، آن جناب فرمودند: «یا علی! أنتَ وصیی و خلیفتی فی أهلی»[2] سپس رو به مردم مدینه کرد و فرمود: «أیها النّاس! مَنْ اَطاعَ عَلِیاً فَقَد أطاعَنی وَ مَن اَحَبَّ عَلِیاً فَقَد اَحَبَّنی».[3]

دیگر آنکه تو خود در مرض الموت پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ در بالین آن حضرت حاضر بودی که آن جناب شروع کرد به گریه کردن و اشک ریختن. چون پدرم سبب گریه او را پرسید، فرمود: «من می دانم که دلها از بغض و عداوت تو پر است و انتظار آن را می برند که من از دنیا بروم و با تو شروع به دشمنی و ابراز مخالفت نمایند.»

پدرم عرض کرد: «یا رسول الله! شما متأثّر نباشید. من هر چه در راه دین بر سرم آید، برای حفظ کیان اسلام ـ صبر خواهم کرد.»

دیگر آن که پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ درباره پدرم علی ـ علیه السلام ـ و اولاد او فرمودند: «اَِّنما مَثَلَ اَهلَ بیتی فیکم کسَفینهِ نوحٍ؛ مَن دَخَلَ فیها نَجی و مَن تَخَلَّفَ عَنها غَرِقَ»[4]

اما آن چه درباره مذمت تو و پدرت ابوسفیان رسیده است آنکه: در جنگ احزاب، پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ روزی در سایه خیمه خود نشسته بودند. دیدند پدرت ابوسفیان سوار بر شتری است و تو شتر را گرفته و می کشی و برادرت «عُتبه» که در مجلس حاضر است، شترها را از عقب، هدایت می کند و می راند. چون پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ این منظره مشاهده کردند، فرمودند: «اللّهُمّ الْعَن الرّاکبَ و السائِقَ و القائِدَ» یعنی: خداوندا، ابوسفیان را که سوار است و معاویه که شتر را به دنبال خود می کشد و عتبه که شتر را می راند، هر سه نفرشان را لعنت کن. و اتفاقاً اکثر حضار مجلس ما، آنجا حاضر بودند و این سخن را از پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ درباره شما شنیدند. بنابراین خانواده ای که مورد لعن پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ بوده اند با خانواده ای که مورد مدح و ستایش آن حضرت بوده اند، بلکه به منزله جان پیغمبر بوده اند مبارزه و مناظره نمی کنند.

دیگر آنکه چون در فتح مکه معظّمه، عباس عموی پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ ، پدرت ابوسفیان را در ردیف خود سوار کرد و مخفیانه ـ برای حفظ جانش ـ او را در حضور پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ آورد، پدرت به او گفت: «آیا باید اسلام اختیار کنم؟» عباس گفت: «چاره ای نداری جز آنکه اسلام اختیار کنی و الّا کشته خواهی شد.» پدرت گفت: «اگر مسلمان شوم با هُبَل چه کنم که مدت هفتاد سال او را پرستیده ام؟» عباس فرمود: «بر او تَغوَُّط[5] کن.» پس او از روی ترس و به زبان اظهار اسلامیت نمود. بنابراین تو فرزند کسی هستی که به اقرار خودش هفتاد سال بت پرستیده و من فرزند کسی هستم که حتی به اندازه یک چشم برهم زدن، کافر به خدا نبوده است.

دیگر آنکه چون پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ «خالد بن ولید» را فرستاد تا از طایفه «بنی خزیمه» زکات بگیرد و او به واسطه دشمنی که با آنها داشت، بسیاری از مردان و زنان و کودکان ایشان را بکشت. چون این خبر به پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ رسید بسیار ناراحت گشت لذا نماینده خود را در عقب تو فرستاد و تو در آن هنگام مشغول خوردن غذا بودی و گفتی: «به آن جناب بگوئید معاویه فعلاً بر سر سفره غذاست. السّاعه غذا می خورد و شرفیاب می شود.» فرستاده چون این خبر را به پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ رسانید، پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ برآشفت و فرمود: «زود به معاویه بگویید بیاید چرا که امر لازمی با او دارم.» باز فرستاده پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ نزد تو آمد ولی تو همچنان مشغول خوردن غذا بودی و باز اجابت دعوت پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ را ننمودی. چون این عمل سه مرتبه بین تو و پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ تکرار شد و حضور آن جناب نیامدی، پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ درباره تو نفرین کرده و فرمود: «اللّهمّ لا تَشْبَعُ بَطْنَهُ» یعنی: خداوندا! هرگز شکم او را سیر مگردان.» و تو خود بارها در حضور اغلب این مردم که در مجلس حاضرند گفته ای: «من به نفرین پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ مبتلا شده ام و لذا هر چه غذا می خورم سیر نمی شوم؛ حتی گاهی چانه ام به درد می آید ولی با میل به غذا دارم.»[6] پس کسی که مشمول نفرین پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ است با نور دیده او «حسن» که فرزند دلبند زهرا ـ سلام الله علیها ـ است طرف نمی شود.»

معاویه با قیافه ای ناراحت و عصبانی گفت: «خدا شاهد است من راضی نبودم شما را در این مجلس بطلبم و لذا تقاضا دارم بیش از این متعرّض من نشوید و هتک احترام مرا در نزد مردم و اهل مجلس ننمایید.»

پس حضرت در مورد معاویه به همین مقدار اکتفا کرد و آن گاه فرمود: «اما مذمت اصحاب تو ای معاویه!» و رو به جانب عمرو بن عثمان کرد و فرمود: «عجب است از تو که در بلاهت[7] و حماقت معروف جهانی و در بلاهت، نزد مردم ضرب المثل می باشی معذلک برای مباحثه با من حاضر شده ای! تو روزی که مُحِبّ ما بودی، محبت تو نفعی از برای ما نداشت و امروز که دشمن ما گشته ای، از تو ضرری به ما متوجه نیست و مَثَل تو مَثَل پشه ای است که بر روی درخت خرما نشسته بود و چون می خواست برخیزد، به درخت خرما گفت: «خود را محکم نگاه دار که از باد شه پرهای من در وقت پرواز از ریشه کنده نشوی!» درخت خرما به او گفت: «من اصلاً ملتفت و آگاه نشدم که تو چه موقع بر روی من نشستی تا این که امروز که می خواهی بروی متوجه شوم. پس تو ای عمرو بن عثمان! با من دوست یا دشمن باشی اثری ندارد و اما اینکه می گوئی پدرم علی ـ علیه السلام ـ در روز جنگ بدر هفده نفر از شما را کشت؛ هفده که چیزی نیست، پدرم در یک روز هفتصد نفر یهودی را از دم شمشیر گذرانید و اگر پدر من خون پدران کافر شما و یهودی ها را نمی ریخت و پرچم اسلام به اهتزاز در نمی آمد، شما امروز نمی توانستید در زیر آن پرچم میدان داری نمائید و بتوانید با سپر آن کس که پرچم اسلام بر سبب زحمات طاقت فرسای او افراشته شده مباحثه کنید و او را در مجلس شوم خود اهانت نمایید.

--------------------------------------------------------------------------------

[1] . همانا فردا پرچم را به دست کسی خواهم داد که خدا و رسول را دوست دارد و خدا و رسول نیز او را دوست دارند پیوسته حمله کند و عقب ننشیند و باز نگردد تا اینکه خداوند پیروزی را نصیب او نماید.

[2] . ای علی! تو وصی و جانشین پس از من هستی.

[3] . ای مردم! هر که علی را اطاعت کند مرا اطاعت کرده و هر که علی را دوست بدارد مرا دوست داشته است.

[4] . همانا اهل بیت من، در میان شما، بسان کشتی نوح است هر که در آن در آید نجات یابد و متخلف غرق خواهد شد.

[5] . تَغَوُّط: مدفوع کردن.

[6] . پس از نفرین پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ پرخوری معاویه در لغت عرب ضرب المثل شد. شاعری در مورد پرخوری دوستش چنین گفته است:

و صاحبٌ لی بَطْنُه کالهاویه کأنَّ فی أمعائِهِ المعاویه

[7] . بلاهت: کودنی.

و اما این را هم بدان خلافت را شما از ما گرفتید و این موضوع در عالم بی سابقه نیست بله در اغلب ازمنه، خلفا، جور و کفر شما، حقّ مردان دین را غصب کردند و آنها را خانه نشین نموده و آخر الأمر آنها را مظلومانه کشتند و یا به زندان بلا انداختند. مگر خود شما از پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ نشنیدید که فرمود: «روزی در خواب دیدم، بوزینه های زیادی از منبر من بالا رفته و مشغول جست و خیزند پس در کمال تأثر از خواب بیدار شدم. جبرئیل نازل شد و عرض کرد: «خداوند می فرماید: در حدود هزار ماه منبر تو را آل امیه غصب خواهند کرد و چون عدد آنها به سی نفر برسد بر مردم استیلا پیدا کنند و اموال مردم را به غصب تصرف نمایند. پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ از این موضوع بسیار متأثر گردید. سپس خداوند برای تسلیت خاطر او سوره قدر را فرستاد که: «دل غمین مکن. اگر هزار ماه سلطنت را آل امیه بربایند در عوض، یک شب را از برای تو به نام شب قدر قرار دادیم که از برای تو و امت تو از هزار ماهی که بنی امیه سلطنت و خلافت را از اهل بیت تو غصب می کنند بهتر است.»

بنابراین، مسئله غصب خلافت را (اکنون در دست شماست) خداوند به رسولش خبر داده بود و پیغمبرش را تسلیت و دلداری به سوره قدر داد و ما هم در صبر و تسلیت به آن جناب اقتدا می کنیم.»

آنگاه حضرت متوجه عمرو بن عاص شد و فرمود: «تو پسر آن کسی هستی که پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ اسلام را سرزنش می کرد و می گفت: «چون محمد از دنیا برود درب خانه اش بسته می شود. چون او اولاد ذکور ندارد.» پس خداوند در مذمت پدرت عاص، این آیه را فرستاد: «إِنَّ شانِئَک هُوَ الْأَبْتَرُ»[1] یعنی به تحقیق عاص بن وائل که تو را سرزنش می کند به نداشتن اولاد ذکور، خودش ابتر و دنبال بریده و بِلاعقب است. زیرا نسل تو یا رسول الله ـ صلّی الله علیه و آله ـ به واسطه دخترت زهرا ـ سلام الله علیها ـ تا قیامت پابرجاست و این عاص بن وائل است که بی نشان و ابتر خواهد شد.

این هویت پدرت عاص بود. اما اکنون از هویت مادرت سخن می گویم: مادر تو از، زنان معروفه در زنا بوده و لذا چون تو را زائید، پنج نفر بر سر تو مرافعه داشتند و هر یک می گفت این طفل از آن من است و چون حال تو را از مادرت پرسیدند، گفت: من نمی دانم این طفل از چه کسی است؛ فقط می دانم که ابوسفیان، ولید بن مغیره، عثمان بن عارث، نضر بن حارث و عاص بن وائل، همگی در این طفل شریک می باشند.» آخر الأمر عاص بر آنها غالب آمد و تو را به خود نسبت داد. پس تو قطعاً ولدالزّنا هستی و لذا سزاوار نیست مثل توئی با مثل من که پدری چون علی ـ علیه السلام ـ و مادری مثل فاطمه دارم طرف صحبت شود آری. اکنون ادعای اسلام می کنی ولی سابقاً دشمن پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ بودی. تو همان کسی هستی که هفتاد بیت شعر در هجو پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ گفتی و چون آن جناب از این موضوع با خبر گشت دست به درگاه الهی بلند کرد و فرمود: «اللهم العَن عمرو بن عاصِ بِکلِّ بَیتِ شِعرِ لَعنَهً» پس تو مشمول هفتاد لعن پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ بوده ای و کسی که به کلّ مورد لعن پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ باشد، تعجبی ندارد که با پسر پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ حسن و با داماد پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ ، علی ـ علیه السلام ـ دشمنی نماید.»

آنگاه رو به جانب ولید بن عقبه کرد و فرمود: «از تو تعجبی نیست که سبّ به علی ـ علیه السلام ـ کنی زیرا او به تو هشتاد تازیانه حدّ شراب زده و در جنگ بدر به سخت ترین وضعی، پدرت را کشت و تو آن کسی هستی که خداوند، در کلام مجیدش به فسق تو خبر داده است. زیرا همه اهل مجلس می دانند که این آیه در مذمت تو وارد شده است: «إِنْ جاءَکمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَینُوا أَنْ تُصِیبُوا قَوْماً بِجَهالَهٍ فَتُصْبِحُوا عَلی ما فَعَلْتُمْ نادِمِینَ.»[2] و نیز درباره ایمان پدر من و فسق تو این آیه شریفه نازل شده است: «أَ فَمَنْ کانَ مُؤْمِناً کمَنْ کانَ فاسِقاً لا یسْتَوُونَ»[3].

ولید! تو در این مجلس اظهار شجاعت می کنی، لکن تو مردی ترسو و بُزدل هستی. اگر تو مرد شجاعی می بودی در فلان روز که وارد خانه خود شدی و دیدی فلان کس با عیال تو مشغول زنا است؛ می بایست او را می کشتی. چرا که هیچ گونه مسؤولیتی شرعاً و عرفاً نداشتی. پس چرا از ترس جان خود آن موضوع ننگ آور را ندیده انگاشتی تا آنکه او بار دیگر به سراغ عیال تو بیاید و هتک حرمت ناموس تو کند؟!»

آنگاه حضرت نظر به جانب «عتبه بن ابی سفیان»، نموده و فرمود: «ای عتبه! تو در چنین مجلسی که برادرت معاویه هم حضور دارد به دروغ می گوئی پدر من علی ـ علیه السلام ـ عثمان را کشت و حال آن که خود معاویه و اغلب اهل مجلس کشندگان عثمان را می شناسند، زیرا اغلب مسلمانان چون از خلافت او ناراضی بودند، اقدام بر قتل او کردند و چون آب را از او منع کردند، پدرم به توسط من چند مشک آب از برای او فرستاد تا تشنه کشته نشود و همان هایی که او را کشتند، نگذاشتند او را در قبرستان مسلمین به خاک بسپارند و بعلاوه ای عتبه! تو چه قدر به احکام خدا و قرآن جاهل می باشی که می گوئی در عوض آن که علی ـ علیه السلام ـ ، عثمان را کشت، ما باید خون حسن بن علی را بریزیم! آیا در قرآن شریف از طرف پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ اشاره به چنین حکمی شده که هر گاه، پدر کسی را بکشد، فرزند او را در عوض قصاص کنند! و بنابر قول تو باید تمام فرزندان علی ـ علیه السلام ـ در مقابل خون عثمان کشته شوند. زیرا من خصوصیتی ندارم که به تنهائی به جای پدرم قصاص شوم ولی آیا تا به حال کسی شنیده است که در عوض یک نفر، چند نفر قصاص شوند؟! پس بهتر آن است که تو لب فروبندی و بیش از این اهل مجلس را به جهل و نادانی خود متوجه نسازی. آنگاه رو به جانب مغیره بن شعبه نمود و فرمود: «تو آن کسی هستی که زنای محصنه[4] مرتکب گشتی و عثمان در اثر نسبتی که با تو داشت، حدّ زنا را بر تو جاری نکرد و هر روزی که حکومت اسلامی به دست اهلش افتاد، باید تو را فوراً به قتل رساند، زیرا خون تو به حکم شارع مقدس اسلام، مباح و هدر است. ای مغیره! تو در اثر خبث سریره ای که داشتی، با اینکه فضائل مادرم زهرا ـ سلام الله علیها ـ را مکرر از پیغمبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ شنیده بودی، با این وجود روزی که معاندین به خانه مادرم ریختند تا پدرم را به قهر برای بیعت با ابی بکر ببرند و مادرم برخاست تا از شوهرش که پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ سفارش او را کرده بود دفاع نماید، تو جلوی مادرم را سد کردی و به قدری تازیه به بدن مادرم زدی که بدن آن مظلومه از ضرب تازیانه تو خون آلوده گشت. پس کسی که با پاره تن پیغمبر ـ ـ صلّی الله علیه و آله ـ چنین معامه ای نماید، آیا جای آن هست که با فرزند او دشمنی نکند و در ایذاء او کوتاهی نماید؟!»

چون حضرت از پاسخ همگان فراغت یافت و به هر یک به نحو وافی پاسخ داد، رو به جانب معاویه کرد و فرمود: «به خدا قسم آیه شریفه «الْخَبِیثاتُ لِلْخَبِیثِینَ وَ الْخَبِیثُونَ لِلْخَبِیثاتِ.» درباره تو و اصحاب تو می باشد و آیه شریفه «وَ الطَّیباتُ لِلطَّیبِینَ وَ الطَّیبُونَ لِلطَّیباتِ أُولئِک مُبَرَّؤُنَ مِمَّا یقُولُونَ لَهُمْ مَغْفِرَهٌ وَ رِزْقٌ کرِیمٌ»[5] درباره پدرم علی ـ علیه السلام ـ و شیعیان او نازل گردیده است.

چون سخنان آن حضرت خاتمه یافت از مجلس برخاست و به طرف منزل حرکت کرد در حالی که نگاه های تحسین آمیز اهل مجلس، حضرتش را بدرقه می کرد.

معاویه که رنگ باخته بود با نگرانی و اضطراب رو به اصحابش کرده و گفت:

«به خدا سوگند! از سخنان حسن بن علی ـ علیه السلام ـ عالم به نظرم تاریک شده و من یقین داشتم که شما از عهده مبارزه و مباحثه با او بر نمی آیید. زیرا آنان علم و فصاحت و شجاعت را از یکدیگر به ارث برده اند و هرگز محکوم نمی شوند.[6]

--------------------------------------------------------------------------------

[1] . سوره کوثر، آیه 3.

[2] . هرگاه فاسقی برای شما خبری آورد بلافاصله قبول نکنید بلکه ابتدا در مورد درستی یا نادرستی آن مطلب تحقیق کنید تامبادا به قومی، از روی نادانی گمان نادرست برید و سرانجام بر این عمل خود پشیمان شوید. (سوره حجرات، آیه 6)

[3] . آیا مؤمن (علی ـ علیه السلام ـ ) و فاسق (ولید بن عقبه) یکسانند؟ نه هرگز یکسان نیستند. (سوره سجده، آیه 18)

[4] . زنای محصنه عبارت است از زنای مرد همسر دار یا زن شوهر دار با اجنبی.

[5] . زنان پاک طینت از آن مردان پاک و مردان پاک سرشت از آن زنان پاک سرشت اند. ایشان از سخنان ناروائی که در حقشان گفته می شود به دورند برای ایشان است مغفرت و رزقی کریم.

[6] . نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج 11، ص 283.