قدرت پذیرش کارهایمان را داشته باشیم

گاهی در روابط میان زوجین اتفاقاتی می‌افتد که مرد یا زن به‌روشنی می‌داند که دچار اشتباه شده است اما با این‌همه عقب‌نشینی نمی‌کند. یعنی به‌جای آن‌که اشتباه خود را بپذیرد، سعی می‌کند از درِ توجیه و فرافکنی وارد شود. مثلاً مرد یا زن می‌گوید "تو خودت هم این کار را می‌کنی" یا "من این کار را کردم تا به تو بفهمانم"، "نه! تو خوبی" و .... این‌ها نمونه‌ای از توجیه‌ها و فرافکنی‌هایی است که ما در روابط خود گاها از آن استفاده می کنیم.

 همسران در مواقع بحث و گفتگو، دنبال فرافکنی و توجیه درست نشان دادن رفتار و گفتار خود هستند، ابتدا باید به این امر پرداخت که چرا پذیرش اشتباه در میان افراد تاحد زیادی سخت و دشوار است و سپس به سراغ تبعات نپذیرفتن اشتباهات و توجیه و فرافکنی آن‌ها برویم.
 

من راه اشتباه را ادامه می‌دهم چون چند پیراهن بیشتر پاره کرده‌ام

ما وقتی روشی را اتخاذ و براساس آن جلو می‌رویم یعنی عملاً در این مسیر سرمایه گذاری می‌کنیم. مثل‌ زمانی که  نویسنده‌ای شروع به نوشتن یک داستان می کند اما در ادامه متوجه می‌شود آنچه نگاشته چندان هم به‌دردبخور نیست. او ممکن است یک هفته یا ماه ها روی آن داستان وقت گذاشته باشد. حالا در میان دوراهی است. اگر این داستان را کنار بگذارد درواقع سرمایه گذاری ماهانه خود را کنار گذاشته‌ است. پس آن‌همه رنج و تقلا و زحمت چه می‌شود؟ این همان حس آزاردهنده‌ای است که ما هم در مواقع اشتباهات خود داریم. من این همه روی این روش -داستان- وقت گذاشته‌ام حالا نمی‌توانم آن را کنار بگذارم. اما واضح است که این شیوه از استدلال تا چه اندازه می‌تواند انحرافی باشد. مثل این می‌ماند که کسی راهی را رفته حالا متوجه شده که آن راه او را به مقصد موردنظر نمی‌رساند اما نمی‌خواهد از آن راه دل بکَند و مسیر خود را تصحیح کند با این استدلال که، من این همه راه را با زحمت آمده‌ام و چند پیرهن در این راه پاره کرده‌ام. حیف این همه لباس نیست؟ پس همچنان ادامه خواهم داد.
 

نگاه کن روی چه سرمایه گذاری کرده‌ای که نمی‌خواهی از اشتباه برگردی

نکته ظریفی که زوج‌ها می‌توانند به آن توجه کنند این است؛ ما درواقع نمی‌خواهیم از اشتباهات خود برگردیم چون احساس می‌کنیم روی آن روش سرمایه گذاری کرده‌ایم. در رابطه زوجین هم همین‌طور است. طرفین - چه مرد و چه زن - دراین‌باره باید تصمیم بگیرند و نگاه کنند که روی چه مؤلفه‌ای حساب کرده‌اند که نمی‌خواهند از اشتباه خود برگردند. آیا روی غرور خود سرمایه گذاری کرده‌اند؟ اگر این‌طور باشد طرف می‌خواهد به‌اشتباه خود ادامه بدهد چون پیش‌فرض او این است؛ "اگر غرور من بشکند من تمام خواهم شد" درحالی‌که این فرد خود و رابطه با همسرش را قربانی می‌کند. یا کسی که روی قضاوت خود سرمایه گذاری کرده است و به خاطر همین اشتباه خود را نمی‌پذیرد. مثلاً زن اشتباه خود را در رابطه نمی‌پذیرد چون داوری و قضاوت او این است: "اگر من اشتباه خودم را بپذیرم همسرم گستاخ‌تر خواهد شد. اما آیا این‌یک پیش‌داوری نیست؟"
 

وقتی به لجبازی ادامه می‌دهی دقیقاً چه اتفاقی می‌افتد؟

 وقتی زوج‌ها اشتباه خود را در رابطه نمی‌پذیرند چه اتفاقی می‌افتد؟ مثالِ کسی که راه اشتباهی رفته و حالا متوجه شده که اشتباه رفته اما می‌گوید حیف است من تا اینجا آمده‌ام و می‌خواهم ادامه دهم در اینجا به ما کمک می‌کند. فرد درواقع اصرار دارد به‌اشتباه خود ادامه دهد اما اتفاقی که می‌افتد چیست؟ هر گامی که در مسیر اشتباه خود برمی‌دارد بیشتر و بیشتر  اور را از هدفش دور می‌سازد. به‌عبارت‌دیگر هر گام بعدی یعنی یک اشتباه دیگر، مثلاً وقتی من می‌دانم که لجبازی من یک اشتباه در رابطه است اما چون روی لجبازی خود سرمایه گذاری کرده‌ام حیفم می‌آید که به لجبازی خود ادامه ندهم اما ادامه دادن آن، اشتباهات بعدی را هم پدید می‌آورد. این‌طور نیست که لجبازی در سطح لجبازی متوقف شود. این نکته‌ای است که زوج‌ها باید به آن توجه کنند که وقتی روی یک اشتباه می‌ایستند اشتباهات بعدی هم گریزناپذیر می‌شود.
مثلاً وقتی من روی سرزنش کردن طرف مقابل می‌ایستم و بر روی آن فکر می‌کنم طرف مقابل را به سمت حس تحقیر می‌کشانم. درواقع می‌خواهم او را به هر قیمتی که شده کوچک جلوه دهم اما آیا او نیز در این سطح متوقف می‌شود؟ به‌احتمال‌زیاد او نیز در این بازی دنبال تاریک‌اندیشی میرود و سعی خواهد کرد که با تحقیر من ضربه دیگری به توپ این بازی بزند و این پاس‌کاری‌ها هرلحظه می‌تواند درجایی از زمین ادامه پیدا کند.

یکی از مهم‌ترین مهارت‌های زوجین در حفظ یک رابطه این است که متوجه باشند کجا بر روی اشتباهات خود سرمایه گذاری می‌کنند. در صورت شناسایی آن نقاط است که طرفین می‌توانند به‌موقع روند این سرمایه گذاری را متوقف سازند.