توانایی جذب ویتامین D به مقدار منیزیم وابسته است

بر اساس یک مطالعه‌ی منتشر شده از سوی مراکز تحقیقاتی پزشکی، دانشمندان بر این نتیجه دست یافتند که برای جذب بهتر و مناسب‌تر ویتامین D در بدن، باید به اندازه‌ی کافی منیزیم مصرف کنیم. این مطالعه که با مشارکت محققان دانشگاهی صورت گرفت، در پی بررسی نقش منیزیم در فعال شدن و عملکرد ویتامین D می‌باشد...

محققان دریافتند که بدون حضور منیزیم، ویتامین D در بدن به صورت غیرفعال و ذخیره‌ای باقی مانده و توانایی متابولیزه شدن درست و مناسب را نخواهد داشت. به عقیده‌ی دانشمندان، منیزیم به ویتامین D اجازه می‌دهد تا به صورت و فرم مناسب و قابل استفاده در بدن تبدیل گردد. آن‌ها همچنین توضیح دادند که منیزیم برای فرآیند دو مرحله‌ای درون کبد و کلیه‌ها مورد نیاز می‌باشد و عملکرد آن به این صورت است که ویتامین D را به شکل فعال زیستی آن تبدیل می‌کند. به همین ترتیب، فعالیت پروتئین متصل به ویتامین D که مسئول حمل و نقل ویتامین در خون است نیز به منیزیوم متکی خواهد بود.

به عقیده‌ی آنان، منیزیم یک عامل مهم برای سنتز و فعال سازی ویتامین D می‌باشد و به نوبه خود می‌تواند جذب روده‌ای منیزیم را افزایش دهد و یک حلقه غذایی پیش رو برای حفظ تعادل حیاتی (خود پایداری) خود ایجاد نماید.
باید توجه داشت که این یافته‌ها بسیار مهم هستند، زیرا کمبود منیزیم امری بسیار شایع به شمار می‌آید. به عنوان مثال تخمین زده شده که بیش از 75 درصد از مردم کشور آمریکا دارای مصرف میزان ناکافی منیزیم هستند. میزان مصرف توصیه شده و مناسب منیزیم برای آقایان 420 میلی‌گرم و برای بانوان 310 میلی‌گرم در روز می‌باشد. با این حال، رژیم غذایی متداول در ایالات متحده تنها حدود نیمی از RDA برای منیزیم را در برمی‌گیرد. (RDA مخفف Recommended Dietary Allowance معادل مصرف روزانه‌ی توصیه شده ماده در رژیم غذایی است.) رژیم غذایی که شامل غذاهای فراوری شده بوده و دارای دانه‌های تصفیه شده، چربی، فسفات و قند بالایی می‌باشد، اما میزان منیزیم در آن کم است.

به عقیده‌ی محققان "با مصرف مقدار بهینه‌ای از منیزیم، در وهله‌ی اول می‌توان خطر کمبود ویتامین D را کاهش داده و در گام بعد وابستگی به مکمل‌های ویتامین D نیز کمتر خواهد شد. مردم از مکمل‌های ویتامین D استفاده می‌کنند، بدون آنکه بدانند آن‌ها چگونه و با چه سازوکاری در بدن جذب می‌شوند. در واقع بدون منیزیم، استفاده از ویتامین D امنیت و فایده‌ای را در بر نخواهد داشت."
منیزیم در طیف گسترده‌ای از غذاها یافت می‌شود که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به: آجیل‌ها همانند بادام، موز، لوبیا، کلم بروکلی، برنج قهوه‌ای، کاکائو، زرده تخم مرغ، روغن ماهی، بذر کتان، سبزیجات سبز، شیر، قارچ، بلغور جو دوسر، دانه کدو تنبل، دانه کنجد، سویا، دانه‌های آفتابگردان، ذرت شیرین، توفو و تمامی حبوبات اشاره کرد.

با توجه به تحقیقات صورت گرفته مشخص گردید که میزان منیزیم غذاهای مختلف از سال 1950 حدود 25 تا 80 درصد کاهش یافته است و دلیل این امر را نیز در افزایش استفاده از آفت‌کش‌ها و کودهای شیمیایی، و همچنین روند پالایش دانه‌ها و روغن دانسته‌اند که موجب حذف منیزیم گردید.

علائم و نشانه‌های کمبود منیزیم

به منظور تعیین اینکه آیا میزان منیزیم کافی در بدن شما وجود دارد یا نه، به تعدادی از علائم و نشانه‌های کمبود منیزیم اشاره می‌نماییم:
کمبود خواب: بر طبق مطالعات انجام شده، منیزیم باعث افزایش اسید گاما آمینو بوتیریک (GABA) در مغز می‌شود که این ماده یک انتقال دهنده عصبی بوده و باعث آرامش و خواب می‌شود. بنابراین، هنگامی که سطح منیزیم دچار کمبود و کاهش می‌گردد، در خوابیدن با مشکل مواجه خواهیم شد.
اسپاسم عضلانی: منیزیم، همراه با کلسیم، حرکات عضلانی را تنظیم می‌کند. اگر بدن دارای کلسیم بیش از حد باشد، اما به اندازه‌ی کافی از منیزیم برخوردار نگردد، عضلات هر بخش از بدن می‌تواند دچار اسپاسم شوند، همانند گرفتگی عضلات پا، درد عضلانی، گرفتگی و دردهای عمومی.    
انقباض ناگهانی چشم: یکی از شایع‌ترین نشانه‌های کمبود منیزیم، انقباض ناگهانی چشم و یا چشمک زدن است. این علامت به توانایی منیزیم در تنظیم حرکات عضلانی بدن مربوط می‌گردد.
ضربان قلب نامنظم: منیزیم به حفظ ریتم طبیعی قلب کمک می‌کند. همچنین گاهی اوقات توسط پزشکان و به صورت داخل وریدی برای کاهش خطر فیبریلاسیون دهلیزی و آریتمی قلب در بیمارستان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.