امام علی (ع) در این حکمت ها به دو موضوع اخلاقی و اجتماعی می پردازد.

حکمت 132 نهج البلاغه؛
خدا را فرشته ايست كه هر روز بانگ مى زند : بزاييد براى مردن ، و فراهم آوريدبرای نابود شدن ، و بسازيد براى ويران گشتن.

حکمت 133 نهج البلاغه؛
دنيا گذرگاه عبور است ، نه جاى ماندن ؛ و مردم در آن دو دسته اند : يكى آن كه خود را فروخت و به تباهى كشاند ، و ديگرى آن كه خود را خريد و آزاد كرد.

حکمت 134 نهج البلاغه؛
دوست ، دوست نيست مگر آن كه حقوق برادرش را در سه جايگاه نگهبان باشد : در روزگار گرفتارى ، آن هنگام كه حضور ندارد و پس از مرگ.

حکمت 135 نهج البلاغه؛
كسى را كه چهار چيز دادند ، از چهار چيز محروم نباشد : با دعا از اجابت كردن ، با توبه از پذيرفته شدن ، با استغفار از آمرزش گناه ، با شكرگزارى از فزونى نعمت ها .