تمرین سخت!

هسته اصلی گفت‌وگو «گوش دادن» و «درک کردن» است. لازمه درک کردن، خوب گوش دادن است. لطفاً به محیط پیرامون خود گوش کنید. فرقی ندارد به چه کسی و کجا، شاید به صدای یک پرنده، شاید به صدای وزش باد در لابه‌لای برگ درختان و شاید به صدای شرشر آب در مسیر یک رودخانه باریک؛ و البته شاید به این‌که چگونه به گفته‌های همسرتان گوش دهید. گوش دادن و زود حرف نزدن یک تمرین بسیار سخت است. شروع این تمرین باید از سه تا شش سالگی باشد.

معمول کودکان در این سن بین سخنان والدین خود می‌پرند و والدین نیز با توجه کردن به آن‌ها به این عملشان مهر تائید می‌زنند. چنین کودکانی عادت می‌کنند حتی وقتی بزرگ شده‌اند به‌راحتی بین حرف این‌وآن بپرند. باید به این کودکان، بسته به سنشان عقربه‌های ساعت را نشان داد تا حدود سی ثانیه تا دو دقیقه (بسته به سن) صبر کنند تا صحبت پدر و مادر تمام شود و بعد آغاز به حرف زدن کنند.

شما نیز به همسرتان خوب گوش بسپارید و برای پاسخ دادن یا حرف زدن عجله نکنید. برای قضاوت کردن درباره هدف و قصد گوینده نیز دچار شتاب‌زدگی نشوید؛ برخی افراد در این مواقع سریع می‌برند و می‌دوزند و حکم صادر می‌کنند و سریع هم می‌خواهند حکمشان را با قطع کلام گوینده اعلام کنند!‌ اجازه دهید طرف مقابل تمام حرف‌هایش را بزند و سپس وقتی احساس کردید مایل است شما نیز سخن بگویید، شروع به حرف زدن کنید. بعد از هر مکالمه، محاسبه کنید که چه‌قدر به گوش دادن به حرف طرف مقابل خود توجه داشته‌اید و توانسته‌اید آن را عملیاتی کنید. هدف و تلاشتان این باشد که هر بار این شرایط را بهبود ببخشید.