حافظيان ـ سيد ابوالحسن (1282-1360 ش)
در مشهد زاده شد و در همين شهر به فراگيری ادبيات و طب و فقه و اصول اخلاقی پرداخت. به سير و سلوک رو آورد و علوم غريبه را فرا گرفت و از محضر بزرگانی چون مرحوم شيخ حسنعلی اصفهانی بهره برد.
در مراودهاش با مرحوم حاج شيخ مجتبی قزوينی با شخصيت برجسته سيد موسی زرآبادی آشنا شد و به شوق ديدار وی راه قزوين را در پيش گرفت. پيرامون اين سفر، خودش چنين سروده است:
... حاليا يک سفر به قزوين کن
قلب پاکيزه را تو تزيين کن
بين چه دريای علم و فضل و کمال
واقف رازها ز قبل سؤال
رادمردی بزرگمرد و عليم
صاحب نفس مطمئن و حکيم
چون رسيدم به خدمتش حيران
شدم از آن فرشته انسان...
علاقه به دانشهای کمترشناخته شده بشری و گرايش به رياضتهای انسانساز او را به سرزمين رازآلود هندوستان کشانيد. در همانجا، و دقيقاً در پی رياضتهای طولانی بر فراز تپه «صوفی پوره» واقع در دامنه کوه ترال کشمير بود که به نگارش مهمترين اثر خود، يعنی «لوح محفوظ» پرداخت.
او در هند با دختر يکی از ايرانيان مقيم در آن سرزمين ازدواج کرد و در سال 1320 ش به ايران بازگشت و سالها در يکی از حجرههای فوقانی صحن عتيق حرم امام رضا(ع) به عبادت مشغول شد.
يکی از مهمترين آثار بهجامانده از وی، طراحی و ساخت ضريح مطهر امام رضا(ع) است که تا همين چندی پيش بر مزار پاک آن امام نصب بود.
وی در سال 1360 ش درگذشت و در رواق دارالسرور آستان مقدس رضوی به خاک سپرده شد.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید