گفتارهايي از حضرت آيت‌الله بهجت(ره)

هندوها و بت‌پرست‌ها الي‌ماشاءالله نذورات مي‌آورند براي سيدالشهدا(ع) و مي‌دهند به كساني كه عزاداري مي‌كنند و دهه مي‌گيرند و دسته مي‌آورند و... . الي‌ماشاءالله شكر يا پول مي‌آورند كه اين‌ها شربت درست بكنند و صرف اين‌طور كارها بكنند.

گفتند: يك بت‌پرستي بوده در دهه عاشورا، نمي‌دانم يا نذري داشته يا چه داشته كه بايد در اين دهه، عزادارهاي سيدالشهدا(ع) را مثلاً مهماني بكند؛ البته يك طبقه‌اي [از خانه] را منحصر مي‌كرد براي مسلمان‌ها و مي‌گفت هرطور كه خودتان اطعام مي‌كنيد و مي‌شوييد و هركاري مي‌كنيد، اين طبقه تماماً دست شما. شما اطعام بكنيد. اين هم پول، ديگر با ما كار نداشته باشيد. ما هم با شما كار نداريم. ظاهراً صدهزار روپيه در هر سال خرج اين مطلب مي‌كرد. رفقايش در يك سال گفتند: اين پول زياد است، اين را مثلاً نصف كن. اين صدهزار روپيه در آن زمان زياد بوده است.

اين شخص در ترديد اين مطلب كه اين‌ها مي‌گويند نصف كن بود كه رفت براي افتتاح كارخانه‌اي كه درست مي‌كرده است. همين‌كه داشته تماشا مي‌كرده، قبايش يا لباسش، به چرخي كه براي كار آورده بودند، گير مي‌كند و داخل آن آهن‌ها مي‌رود كه ديگر به‌حسب ظاهر كار از كار گذشته بود. اطرافيان مي‌بينند، گويا كسي اين را گرفت و از داخل كارخانه بيرون انداخت؛ افتاد بيرون. وقتي به او رسيدند، بي‌حال بود. بعد كه به حال آمد، گفت: دويست‌هزار روپيه! گفتند: چه شده؟! گفت: من رفته بودم داخل چرخ، يك كسي آمد من را گرفت و از آن‌جا انداخت بيرون. گفتم: آقا! تو كي هستي؟ گفت «من هماني هستم كه صدهزار روپيه براي عزاداري من پول خرج مي‌كني.» از وقتي به شعور آمدم،‌ داد زدم كه دويست هزار روپيه بايد خرج كنم. آن‌ها مي‌گفتند نصف بكن، اين مي‌گفت دويست‌هزار روپيه.

بالأخره، شكي نيست در اين كرامات؛ البته يقين هم داريم به اين‌كه بت‌پرست هم باشد [با چنين كارهايي] يك تخفيفي، يك توفيقي به اين‌كه مسلمان بشود، وجود خواهد داشت. اگر مسلمان نشد، بلاكلام تخفيفي در عذاب مي‌شود. نمي‌شود بگوييم كه همه اين‌هايي كه در جهنم هستند، در يك مرتبه هستند. بلاكلام اهل طاغوتي داريم، طبقاتي داريم. بعضي از بعضي ديگر متنفرند. خدا مي‌داند چه تنفري دارند [از طبقات پايين‌تر به‌طوري كه هركسي مي‌گويد] خدا نكند بروم پهلوي آن ديگري. عذاب خودشان در آن طبقه،‌ رحمت است نسبت به عذاب آن طبقه پايين‌تر.