آيا کفش های پاشنه بلند خانم ها که توليد صدا مي کنند با خلخال هایی که زمان پيامبر زنان به پايشان می بستند برابر نيست.

يکي از سفارش هايي که به زنان آيه 31 سوره نور شده ، پرهيز از حرکات و رفتارهاي تهييج کننده شهو از جمله راه رفتن تحريک آميز است. «و لا يضربن بارجلهن ليعلم ما يخفين من زينتهن ؛ و [زنان] نبايد پاهاي خود را [آن گونه بر زمين] بزنند تا آن چه از زينت هايشان مخفي مي کنند دانسته شود.»

اين بخش از آيه به اين نکته اشاره دارد که زنان مسلمان نهايت دقت و عفت را در دوري از اموري که آتش شهوت را در دل مردان شعله ور مي سازد و ممکن است آنان را از جاده عفت منحرف کند، داشته باشند.(تفسير نمونه، آيت الله مکارم شيرازي و ديگران، ج 14 ، ص 441)

از اين بخش از آيه چند نکته برداشت مي شود:

1. زنان مؤمن، موظف اند به هنگام راه رفتن ، به گونه اي گام بردارند که زينت هايشان (چون خلخال) بر نامحرمان آشکار نشود.

2. هر گونه حرکت و رفتاري که موجب آگاهي نامحرمان از زينت هاي زنان مؤمن شود، بر آنان حرام است.

3. زنان مؤمن، وظيفه دارند از هرگونه رفتار تحريکت آميز و جلب کننده توجه نامحرمان به سوي خويش پرهيز کنند.

4. بر زنان مؤمن ، پوشاندن پا تا مچ و زينت هاي آن (مانند خلخال) واجب است.(تفسير راهنما، اکبر هاشمي رفسنجاني و جمعي از محققان مرکز فرهنگ و معارف قرآن، ج 12، ص 254)

حاصل آن که همان طور که نشان دادن خلخال جايز نيست ، راه رفتن به گونه اي که باعث تهييج مردان و جلب توجه آنان به ديدن زينت هاي پنهان زن مي شود ، نيز جايز نيست.

کفش هاي پاشنه دار با خلخال تفاوت دارند، خلخال بالاي مچ پا بسته مي شود و خود يک نوع زينت پنهان محسوب مي شود؛ اما کفش پاشنه دار به خودي خود زينت به حساب نمي آيد؛ البته چنانچه کفش پاشنه بلند، باعث تهييج و تحريک و جلب توجه مردان شود از باب مهيج بودن حرام خواهد بود.

لذا فقيهان فتوا داده اند: «کفش پاشنه بلند اگر موجب تهييج نامحرم شود اشکال دارد.»