در این زمینه باید توجه داشت که با نگاه اجمالی به تاریخچه‌ی جنگ‌های رژیم جعلی اسرائیل یک نکته جلب نظر می‌کند و آن نتیجه‌ی متفاوت این جنگ‌ها، قبل و بعد از وقوع انقلاب اسلامی ایران است. در واقع با نگاهی به این جنگ‌ها متوجه می‌شویم که جنگ‌های 1956، 1948، 1967 و 1973 که همگی قبل از وقوع انقلاب اسلامی ایران و حاکمیت گفتمان جدید سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران بوده است؛ با نتیجه‌ی دلخواه صهیونیست‌ها و با اشغال بسیاری از مناطق مربوط به مسلمانان مانند نوار غزه، کرانه‌ی غربی رود اردن، بلندی‌های جولان و... همراه بوده است.

این در حالی است که با وقوع انقلاب اسلامی و حاکمیت گفتمان جدید سیاست خارجی ایران و حمایت از گروه‌های مقاومت فلسطینی نتیجه‌ی ادامه‌ی این جنگ‌ها کاملا دگرگون شده و همگی با عقب نشینی و عدم توفیق صهیونیست‌ها همراه بوده است که در این رابطه، جنگ 33 روزه سال 2006، دوازده روزه سال 2008 و در نهایت 22 روزه سال 2012 قابل اشاره است.

اجمالا این که رژیم صهیونیستی که در تمامی این جنگ‌های نیابتی مجبور به عقب نشینی شده و توفیقی نیافته بعید است راه حل خروج خود از وضعیت سخت و محاصره گونه‌ی فعلی را در جنگ مستقیم بیابد.

2- فرض دومی که می‌توان برای نحوه‌ی تقابل ایران و رژیم صهیونیستی در سوریه متصور بود این مساله است که با پاسخ ایران، صهیونیست‌‎ها پیام اخطار را دریافت کرده باشند و از ادامه‌ی تبادل آتش و موشک با نیروهای ایرانیِ حاضر در سوریه صرف نظر کنند که این فرض نیز چندان قابل تصور نیست زیرا جدا از این مساله که نتانیاهو به دلیل فساد اقتصادی و رانت‌خواری به شدت در فضای داخلی اسرائیل تحت فشار است و به فکر توسل به عاملی خارجی برای جدایی از این فشار است حضور نیروهای ایرانی در سوریه و در کنار مرزهای اسرائیل مساله‌ای خاص محسوب می‌شود که از منظر حاکمان این رژیم، بقا و ماهیت این کشور را تهدید می‌کند و نمی‌توان به این سادگی از آن گذشت.

در واقع حضور موثر حزب‌الله به عنوان نیروی نزدیک به جمهوری اسلامی ایران در کنار مرزهای اسرائیل در لبنان آنقدر برای این رژیم اسف‌بار بوده است که حضور نیروهای ایرانی در سوریه و ایجاد خطوط ارتباطی با حزب‌الله را به عنوان تهدید اصلی و اولیه‌ی امنیت ملی خود قلمداد کند و در این زمینه به دنبال واکنش مناسب باشد ولو اینکه از ترس مرگ خودکشی کند!

3- اما حالت سومی که می‌توان برای ادامه‌ی این تقابل در نظر گرفت دنباله‌دار شدن روند فعلی با شدت و ضعف متفاوت است. به این معنا که رژیم صهیونیستی با محافظت و جلوگیری از دامنه‌دار شدن تنش‌ها سعی کند نیروهای نظامی ایران در سوریه را با حملات گاه و بی‌گاه خود مشغول کرده و مانع توسعه نفوذ آنها شود. به این ترتیب با فرسایشی شدن این جنگ غیر مستقیم با این فرض که توان فکری و عملیاتی نیروهای ایرانی تحلیل می رود به ادامه‌ی تحولات سیاسی سوریه دل ببندند.

به نظر می‌رسد این حالت سوم منطقی ترین شیوه برای صهیونیست‌ها محسوب می‌شود و احتمالا به همین شیوه اتکا خواهند کرد. اما در این زمینه باید توجه داشت که تقابل با اسرائیل به لحاظ ایدئولوژیک برای جمهوری اسلامی ایران فرع بر حضور در سوریه نمی باشد و اتفاقا مواجهه با این رژیم خونخوار اساس حضور ایران در سوریه را تشکیل می دهد و این همان مساله‌ای است که اتخاذ تمامی استراتژی‌ها مذکور حتی استراتژی آخر که به نظر می‌رسد فعلا راهبرد اصلی رژیم صهیونیستی است را با شکست مواجه می‌کند.