جوانان در هنگام ازدواج تا چه حدی باید درباره گذشته خود با طرف مقابلشان صحبت کرده و درباره آن توضیح دهند؟

به‌طور کلی مطالبی که بعد از ازدواج احتمال برملا شدن آن وجود دارد باید در جلسات خواستگاری طرح شود؛ هر چیزی که احتمال می‌رود طرف مقابل بعد از ازدواج متوجه آن شود، بایستی پیش از ازدواج بازگو شود؛ این موضوعات شامل مسائل مهم و اساسی و یا مسائل کم‌اهمیت و غیراساسی می‌شود.

طرفین بایستی طی گفت‌وگو به بیان مسائلی بپردازند که مرتبط با زندگی مشترک آن‌ها در آینده است؛ برای ‌مثال بیماری‌های حاد، ازدواج پیشین، اعتیاد و... باید در این گفت‌وگوها گنجانده شود.

نگفتن مسائلی از این دست، نه‌تنها در آینده مشکلات فراوانی را برای فرد به وجود می‌آورد، بلکه نوعی تقلب در ازواج به‌شمار می‌رود.

حتی اگر در صورت گفتن یک موضوع که احتمال می‌رود بعد از ازدواج آن موضوع برملا شود، ازدواج دو نفر به هم بخورد، چه در ارتباط با خود فرد و چه در مورد خانواده او باشد، باید به‌طرف مقابل گفته شود؛ چراکه اگر گفتن یک سخن یا موضوع یک جلسه خواستگاری را به هم بریزد، نگفتن آن بعداً می‌تواند یک زندگی را به هم بریزد.

تکلیف روابطی که دختر و پسر قبل از ازدواج خود داشته‌اند چه می‌شود و آیا لزومی دارد که در این‌باره صحبت شود و یا خیر؟

 برای این مسئله هم نباید استثنایی قائل شد و باید مانند بقیه مسائل با آن رفتار شود؛ یعنی اگر فرد قبلاً با کسی رابطه‌ای داشته است، حتماً باید در جلسه خواستگاری با این فرض که احتمال این‌که بعد از ازدواج این موضوع برملا شود، با طرف مقابل در این‌خصوص صحبت شود؛ البته اگر فرد، دیگر از گذشته خود پشیمان بوده و فقط رازی میان خود و خدای خود است، نیازی به توضیح این گذشته در جلسه خواستگاری نیست.

موارد بسیاری مشاهده شده است که برملا شدن رابطه‌های قبل از ازدواج در دوران عقد و حتی بعد از ازدواج منجر به تیره‌وتار شدن روابط و حتی جدایی افراد شده است.

ملاک تشخیص این‌که یک موضوع را چگونه و تا چه حد در جلسه خواستگاری بیان کرد چه چیزی است؟

 تشخیص این‌که چه مواردی ممکن است بعد از ازدواج مشخص شوند، کاملاً عقلایی است؛ به این معنا که مثلاً موضوعی در زندگی فرد وجود دارد که برخی از افراد از آن خبر دارند و احتمال این‌که همسر فرد بعد از ازدواج با این افراد مواجه شود، وجود دارد؛ پس باید این موضوع مطرح شود، اما چیزهایی که کسی از آن خبر ندارد و یا اگر کسی خبر داشته است دیگر در دسترس نبوده و یا احتمال مواجهه همسر با این افراد وجود ندارد، نیازی نیست که آن مسائل مطرح شود.

بعد از ازدواج مشاهده شده است که افراد با اصرار همسر خود قسمتی از اسرار خود را فاش می‌کنند، آیا این کار صحیح است؟

 قطعاً این کار اشتباه است و چه پسر و چه دختر هر سؤالی را در هر زمینه‌ای که فکر می‌کنند برایشان مهم است، باید قبل از ازدواج از یکدیگر بپرسند و اگر چنین مواردی مهم است باید در دوران خواستگاری مطرح و پرسیده شود.

دوران عقد اگرچه دوران آشنایی بیشتر است، اما نباید به چنین مسائلی پرداخته شود و هر آن‌چه که باید پرسیده شود در جلسات خواستگاری باید مطرح شود.

 حتی اگر یکی از طرفین در دوران خواستگاری خود مسئله مهمی را درباره گذشته خود طرح نکرد و در دوران عقد به این نتیجه رسید که احتمال زیادی دارد که دیر یا زود طرف مقابل این موضوع را متوجه شود، بایستی در همان دوران عقد خودش این موضوع را به طرف مقابل بگوید.

باید تفاوتی میان این موضوع و کنکاش قائل شد؛ هیچ‌یک از طرفین چه در دوران خواستگاری و چه در دوران عقد حق کنکاش کردن در زندگی طرف مقابل را ندارند، اما گاهی برخی از مسائل حیثیتی بوده و طرف می‌داند که در زندگی آینده او تأثیر زیادی خواهد داشت و در این موارد بایستی تحقیقات لازم صورت بگیرد که این موضوع در دوران خواستگاری جایز بوده و بعد از آن توصیه نمی‌شود.

برخی مواقع ممکن است یکی از طرفین در دوران عقد متوجه موضوع خاصی شود که ممکن است زندگی آینده او را تحت‌الشعاع قرار دهد؛ از همین رو فرد برای آن‌که این مسئله برایش روشن شود، در دوران عقد دست به تحقیقاتی می‌زند که این موضوع از آن جهت که برای روشن شدن مسئله‌ای است، منعی ندارد.

صحبت از گذشته در همه مراحل زندگی منجر به پایداری و ثبات زندگی و به وجود آمدن اعتماد شده و در چه مواردی به بی‌ثباتی و بی‌اعتمادی در زندگی دامن می‌زند؟

 بعد از جاری شدن صیغه عقد، فرد نباید وارد مسائل گذشته شود، حتی اگر این تعاریف از گذشته برای افراد نقطه‌ضعف هم محسوب نشود نباید آن‌ها را بازگو کرد. برای مثال این‌که دختر بگوید چه افرادی از او خواستگاری کرده‌اند، نقطه‌ضعف نیست اما نباید از آن صحبت کرد و وارد مسائل گذشته شد.

از این دست مسائل و هم‌چنین بیان برخی از مسائل ارتباطی که ممکن است حتی طرف مقابل را حساس کند، لازم نیست که بعد از ازدواج از سوی طرفین به آن پرداخته شود. بیان چنین مسائلی نه‌تنها دوامی به زندگی نمی‌بخشد و منجر به اعتماد نمی‌شود، بلکه گاه درگیری‌هایی را به وجود آورده و منجر به طلاق خواهد شد. در عوض برخی از مسائل وجود دارد که تجربه افراد بوده و به ارتباطات گذشته کاری ندارد که بیان چنین مسائلی مشکلی ندارد.

این مسائل چیزی نیست که طرف مقابل نسبت به آن‌ها حساسیت نشان دهد و حتی بیان آن‌ها باعث می‌شود که فرد از گذشته عبرت گرفته و تجربه آن را برای آینده به کار ببندد.

تشخیص این‌که چه مسائلی حساسیت‌زا بوده یا نه هم به شناخت طرفین از یکدیگر بستگی دارد؛ چه‌بسا موضوعی برای برخی از افراد مهم نباشد و همان موضوع حساسیت برخی دیگر را برانگیزد.

اگر فردی متوجه شود که طرف مقابل او حساس است و یا بدبینی دارد، بایستی بیشتر جوانب احتیاط را رعایت کرده و درباره موضوعات گذشته صحبتی نکند، حتی اگر فردی در ظاهر حساس نبوده و یا بدبین نباشد ممکن است با طرح برخی از مسائل، حساسیت فرد برانگیخته شود و مقدمات بدبینی وی فراهم شود، لذا زوج‌های جوان باید بدانند اگر قرار است صحبتی از گذشته بشود، باید این صحبت در حیطه خواستگاری انجام گیرد و بعد از آن با درایت و هوشمندی با این مسئله برخورد شود و هر مسئله‌ای از گذشته را نباید در زندگی طرح کرد.

برخی به‌غلط فکر می‌کنند نباید در خواستگاری به مسائل گذشته پرداخته شود که این موضوع آسیب‌های جدی به همراه دارد. یکی از آسیب‌ها این است که در آینده یکی از طرفین از گذشته دیگری مطلع شده و زمینه جدایی آن‌ها فراهم شود ضمن این‌که این توجیه باعث می‌شود که فرد قبل از ازدواج به خود اجازه بدهد بدون قید و شرط برخی از کارها را به خیال این‌که نیازی به توضیح درباره آن‌ها ندارد، انجام بدهد.