سال‌ها قبل، یك متخصص مدیریت به نام "پارتو" قانون مهمی را بیان كرد:‌‌"ما برای انجام همه كارها وقت نداریم، ما برای انجام همه كارها پول نداریم، اما برای انجام ‌مهم‌ترین كارها، وقت و پول داریم.

"بنابراین یكی از "مهم‌ترین كارها" این است كه تعیین كنیم "مهم‌ترین كارها" برای من كدام‌ می‌باشند.‌به این كار "اولویت‌بندی" می‌گوییم. اگر "اولویت‌بندی" نداشته باشیم، وقت و پول خود را صرف ‌كارهایی می‌كنیم كه از درجه دوم یا حتی سوم اهمیت برخوردارند، آن‌وقت برای كارهای درجه ‌یك خود، ‌وقت یا پول كافی نداریم.

علاوه‌بر وقت و پول، در دیگر زمینه‌ها هم دچار "محدودیت منابع" هستیم. ‌برای نمونه، در زمینه "اعتبار"؛ ما در بین مردم، اعتباری داریم، اما این اعتبار، "بی‌نهایت" نیست. اگر ‌اعتبارمان را در جایی خرج كنیم كه از درجه اهمیت پایین و یا در جایی ‌كه از درجه اهمیت ‌بالاتری برخوردار است، "اعتبار" كم می‌آوریم. "سعدی" این مطلب را به زیبایی بیان كرده است: "سخن ‌كم گوی تا در كار گیرند."‌اكنون قانون "پارتو" را در حیطه‌های مختلف زندگی بیان می‌كنیم.

1-معیارهای زندگی: همه سلیقه‌های من را دیگران نمی‌توانند برآورده كنند، پس لازم است به‌وضوح و روشن بیان كنم كه ‌مهم‌ترین اصول من در زندگی كدام ‌هستند.آن‌گاه دیگران می‌توانند در مراوده با من، مهم‌ترین اصول و ارزش‌های ‌مرا رعایت كنند.

2 -روابط با انسان‌ها:‌ همه انسان‌ها را نمی‌توان راضی نگه‌داشت اما می‌توان مهم‌ترین انسان‌ها را راضی نگه‌داشت. پس لازم ‌است تكلیف خودم را روشن كنم كه مهم‌ترین انسان‌ها در زندگی من چه كسانی هستند و بیشترین ‌سرمایه‌گذاری‌ام را روی چه كسانی باید انجام دهم.

3 - لذت‌ها:‌ من نمی‌توانم از همه‌چیز لذت ببرم. برای برخی لذت‌ها، لازم است از برخی دیگر از لذت‌ها بگذرم، پس لازم ‌است برای خودم تعریف كنم اولویت‌بندی لذت‌های زندگی، برای من چگونه است. به عبارت دیگر، چه چیزی ‌را به چه چیزی می‌فروشم.

4- اظهارنظر:‌ من نمی‌توانم در مورد همه‌چیز اظهارنظر كنم. لازم است مهم‌ترین جنبه‌هایی كه دغدغه اظهارنظر در آنها ‌را دارم، مشخص كنم و دانش خود را در آن زمینه‌ها بالا ببرم.

دو نمونه:

‌1-یك چهره مشهور و سرشناس نمی‌تواند به‌راحتی در خیابان بایستد و از یك گاری، لبو بخرد و در كنار ‌خیابان از لبوی داغ خوردن، لذت ببرد! پس لازم است تكلیف خود را روشن كنید. "شهرت" را بیشتر ‌دوست ‌دارید یا "لبو" را؟!

2-یك فرد خوش‌اندام نمی‌تواند هر غذایی را كه دوست دارد، بخورد. حفظ یك اندام زیبا، نیازمند انضباط ‌غذایی است. یك‌بار دیگر باید تكلیف خود را روشن كنید، "اندام زیبا" برای‌تان مهم‌تر است یا "كیك ‌خامه‌ای"؟!