راسل درباره زناشوئي و اخلاق مي‏گويد : '' كسانيكه هرگز از وحدت صميمانه و عميق رفاقت پرشور يك عشق طرفيني بوئي نبرده ‏اند ، در حقيقت شيريني‏ جنبه‏ هاي زندگي را نچشيده‏ اند و بي آنكه خود بدانند محروميت از آن ، عواطف آنان را بسوي قساوت ، حسادت و زورگوئي سوق مي‏دهد '' .
 معمولا گفته مي‏شود كه مذهب دشمن عشق است ، باز طبق معمول اين دشمن‏ اينطور تفسير مي‏شود كه چون مذهب ، عشق رابا شهوت جنسي يكي مي‏داند و شهوت را ذاتا پليد مي‏شمارد ، عشق را نيز خبيث مي‏شمارد .
 ولي چنانكه مي‏دانيم اين اتهام درباره اسلام صادق نيست ، درباره مسيحيت‏ صادق است ، اسلام شهوت جنسي را پليد و خبيث نمي شمارد تا چه رسد به عشق‏ كه يگانگي و دوگانگي آن با شهوت جنسي مورد بحث و گفتگو است .
 اسلام محبت عميق و صميمي زوجين را به يكديگر محترم شمرده و به آن توصيه‏ كرده است و تدابيري به كار برده كه اين يگانگي و وحدت هر چه بيشتر و محكمتر باشد .
 نكته‏اي كه در اينجا هست و از آن غفلت شده اين است : علت اينكه‏ گروهي از معلمان اخلاق با عشق از نظر اخلاقي به مخالفت برخاسته‏اند و لا اقل‏ آنرا اخلاقي نشمرده‏اند ضديت عقل و عشق است . عشق آنچنان سركش و نيرومند است كه هر جا راه پيدا مي‏كند به حكومت سلطه عقل خاتمه مي‏دهد ، عقل‏ نيروئي است كه به قانون فرمان مي‏دهد و عشق باصطلاح تمايل به آنارشي دارد و پابند هيچ رسم و قانوني نيست ، عشق يك نيروي انقلابي انضباط ناپذير آزادي طلبي است ، عليهذا سيستم‏هائي كه اساس خود را بر پايه عقل گذاشته‏اند نمي‏توانند عشق را تجويز كنند . عشق از جمله اموري‏ است كه قابل توصيه و تجويز نيست ، آنچه در مورد عشق قابل توصيه است‏ اين است كه اگر به حسب تصادف و به علل غير اختياري پيش آيد ، شخص‏ بايد چگونه عمل كند تا حداكثر استفاده را ببرد و از آثار مخرب آن مصون‏ بماند .