روزی حضرت علی (علیه السلام) با محمد بن حنفیه نشسته بود حضرت به فرزندش فرمود تا برای ظرف آبی آماده کند تا برای نماز وضو بسازد محمد آب آورد و علی (علیه السلام) شروع به ساختن وضو کردند.

علی (علیه السلام) در موقع وضو گرفتن و انجام دادن وظیفه دینی، هر عضوی را که می‌شست به پیشگاه خدا دعایی می‌کند و سعادت آن عضو را در عرصه قیامت از خداوند متعال درخواست می‌نماید.

وقتی صورت را می‌شست، بیان داشت: اللهم بیض وجهی یوم تسود فیه الوجود و لا تسود وجهی یوم تبیض فیه الوجوه بارالها رویم را سفید گردان در روزی که صورتهایی در آن سیاه می‌شود و رویم را سیاه مگردان در روزی که صورتهایی در آن سفید می‌گردد؛ سپس دست راست خود را می‌شست و عرض می‌کرد: اللهم اعطنی کتابی بیمینی و الخلد فی الجنان بیساری و حاسبنی حسابا یسیرا؛ بارالها نامه اعمالم را به دست راستم بده و... (1)

در پایان امام فرمود: ای محمد هر کس وضو بسازد همانند وضویی که من ساختم و بگوید آنچه راه من گفتم خداوند تبارک و تعالی از هر قطره آب وضویش ملکی برای او می‌آفریند که مشغول تقدیس و تسبیح و تکبیر برای خداوند هستند و خداوند ثواب این اذکار را تا روز قیامت برای او ثبت و ضبط خواهد کرد.

پی‌نوشت:

صدوق، مجلس 82، ص 331 و ثواب الاعمال و کتاب من لا یحضره الفقیه، ج 1، ص 42 (دعای وضو در رساله علمیه نیز موجود است)