و تا تو در ميان مردمى، خداوند بر آن نيست كه آنان را عذاب كند، و تا آنان استغفار مى‏ كنند، خداوند عذاب كننده ‏ى آنان نيست.

«وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ» (انفال/33)
و تا تو در ميان مردمى، خداوند بر آن نيست كه آنان را عذاب كند، و تا آنان استغفار مى‏ كنند، خداوند عذاب كننده ‏ى آنان نيست.
در احاديث آمده است كه خداوند به خاطر وجود برخى افراد پاك و علماى ربّانى، سختى و عذاب را از ديگران برمى ‏دارد. چنانكه در ماجراى قلع و قمع قوم لوط، حضرت ابراهيم به فرشتگان مأمور عذاب گفت: «إِنَّ فِيها لُوطاً» يعنى آيا با وجود يك مرد خدايى در منطقه، آنجا را نابود مى‏ سازيد؟! فرشتگان گفتند: ما مى‏ دانيم كه لوط در آنجاست و به او دستور داديم تا از آنجا خارج شود. (عنكبوت، 31- 32) 
يا حضرت على عليه السلام پس از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «يكى از دو امان از ميان ما رفت، أمان ديگر را كه استغفار است حفظ كنيد». (نهج‏البلاغه، حكمت 88)
پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله فرمودند: «مرگ و زندگى من براى شما خير است؛ در زمان حياتم خداوند عذاب را از شما بر مى‏ دارد و پس از مرگم نيز با عرضه‏ ى اعمالتان به من، با استغفار و طلب بخشش من، مشمول خير مى ‏شويد. «امّا فى مماتى فتعرض علىّ اعمالكم فاستغفر لكم» (تفسير نورالثقلين)
نافرمانى و انجام بعضى گناهان، از اسباب نزول بلا و عذاب الهى است، و راه جبران آن توبه و استغفار است. «وَ ما كانَ اللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ» چنانكه در دعاى كميل مى‏ خوانيم: «اللّهم اغفر لى الذنوب الّتى تنزل البلاء» وهمان گونه كه خداوند در آيه ‏اى ديگر مى‏ فرمايد: «وَ ما كانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرى‏ بِظُلْمٍ وَ أَهْلُها مُصْلِحُونَ» (هود، 117) تا وقتى كه مردم اهل صلاح و اصلاح باشند، خداوند آنان را هلاك نمى ‏كند.
توبه و استغفار، اهميّت ويژه ‏اى نزد خدا دارد، چنانكه سرنوشت امّتى را نيز تغيير مى ‏دهد.