امنیت در آخرت در گروی اعمال ما در دنیاست.
امنیت در آخرت در گروی دوری ما از گناه در این دنیاست. دنیایی که زودگذر و مانند آزمایشگاهی است که باید در آن قدر و ارزش ما معلوم شده تا به تناسب با آن در آخرت با ما برخورد شود. در اصل نوع زندگی ابدی ما در همین دنیا نقش می‌بندد و اگر کسی به دنبال آسایش در آخرت است؛ باید در این دنیا مقدمات آن را ایجاد کند.

نقل شده که روزی شخصی به امام حسین(علیه‌السلام) عرض کرد:"چقدر از پروردگارت می‌ترسی؟" حضرت نیز فرمودند:«لَا يَأْمَنُ‏ يَوْمَ‏ الْقِيَامَةِ إِلَّا مَنْ خَافَ اللَّهَ فِي الدُّنْيَا؛ هیچ کس در روز قیامت ایمن نیست مگر کسی که در دنیا از خداوند بترسد.»[مناقب، ابن شهرآشوب، ج۴، ص۶۹]
مطمئناً منظور حضرت ترس از خود خداوند نیست؛ چرا که خدا ترس نداشته و همچنانکه قهار و شدید العقاب است؛ در اوج رحمت و مهربانب و بخشش نیز قرار گرفته است و در دعاها اینچنین مناجات می‌کنیم:«یَا مَنْ سَبَقَتْ رَحْمَتُهُ غَضَبهُ‌؛ ای کسی که رحمت او از غضبش پیشی گرفته است.»[المزار، ص۱۶۱] 
پس منظور امام حسین(علیه‌السلام) ترس از خداوند برای ارتکاب گناه است؛ کارهایی که خشم الهی را بر می‌انگیزد و انسان را راهی جهنم می‌کند. 
کسی که از خداوند خائف باشد تن به گناه نداده و می‌داند که مخالفت با خداوند چه عواقب ترسناک و هلاک کننده‌ای در پی‌ دارد. برای ترک گناه نیز نسخه‌ای جز معادباوری و ترس از خدا وجود ندارد.