آیات روشن و حیات‌بخش قرآن کریم مفاهیم زنده و متعالی و ارزشمندی است، که بیرون از صفحات این کتاب، برای جلوه‌ي حقیقی و تجلی نهایی خود مصداق و نمونه‌ي عینی و آشکار می‌طلبد. تجلی آشکار آیات قرآن در حیات عترت معصوم رسول‌الله (ص) مصداق حقیقی قرآن را عینیت بخشیده و در چشم‌انداز و دیدگاه همه‌ي انسانها در همه‌ي عصرها قرار داده است. و از آنجا که اندیشه، بیان و عمل ائمه‌ي اطهار علیهم‌السلام مطابق و هماهنگ و سازگار با قرآن کریم و منطق وحی است، ایشان را قرآن ناطق نامیده‌اند. چرا که اراده، اندیشه، زبان و عمل عترت مطهر پیامبر (ص)، قرآن را در چشم و دل هر مسلمان آگاه و آزاد و صاحب بصیرت تداعی می‌کند. و از آنجا که همه‌ي آیات ایمان، اخلاص، تقوی، عمل صالح، ایثار، جهاد، شهادت، امر به معروف و نهی از منکر، نماز، زکوه، حج، کلمه‌ي طیبه و اقامه‌ي قسط و عدل در لحظه لحظه‌ي زندگانی عترت مطهر و معصوم رسول‌الله (ص) جاری و مشهود است، تا آنجا که گویی قرآن با همه‌ي آیات مبارکاتش در صدا و سیما و کردار آنان جلوه کرده، عنوان زیبای قرآن ناطق برای ایشان صواب و حق است.

و به همین دلیل روشن و انکار ناپذیر، امامت و پیشوایی امت اسلامی حق قطعی و حتمی آنان است. اگر عترت پیامبر اکرم (ص) که بر اساس حدیث ثقلین، ثقل کبیرند و ظاهر و باطن و حقایق و اسرار و علوم قرآن در حیات آنها جلوه‌گر است، امامت امت اسلامی را عهده‌دار نباشند، پس چه کسانی این شایستگی و صلاحیت را خواهند داشت؟ در حالی که جز ایشان احدی از اصحاب رسول‌الله به اسرار و حقایق و علوم و بطون قرآن آگاه نیست.

تصریح آیات قرآن مجید در رابطه با امامت عترت پیامبر خدا (ص) از یک سو و از سوی دیگر توصیه، تبلیغ و انتصاب ایشان از جانب رسول‌الله (ص) به امامت امت اسلامی، همراه با تجلی قرآن در حیات ائمه‌ي اطهار (ع) آیات روشن و آشکار و انکار ناپذیری بر امامت اهل‌بیت عصمت و طهارت می‌باشد. و امام علی بن ابیطالب علیه‌السلام با توجه به این واقعیتهای حتمی فرمود، آیات و نشانه‌های الهی- در ارتباط با امامت عترت پیامبر- روشن و آشکار است.

امام علی علیه‌السلام با توجه به طلوع خورشید تابناک سیمای رسول‌الله در صحنه‌ي حیات امت اسلامی و درخشش و تابندگی آیات قرآن کریم در آسمان گیتی، راه هر انحراف و اشتباهی را بر مسلمانان بسته و مردود می‌داند. و به عقیده‌ي امام علیه‌السلام اگر زمینه و اسباب انحراف از صراط مستقیم اسلام برای مسلمانان فراهم باشد، بی‌گمان مربوط به روزگار پس از رحلت پیامبر اسلام است.

 همان روزهای تلخ و ناگواری که تازه پیامبر اکرم (ص) دیده از دنیا فروبسته و به شوق رفیق اعلی به سوی ملکوت پر کشیده است. و با رحلت او خورشید تابناک جمالش از آسمان حیات امت اسلامی غروب کرده و در نتیجه تاریکیهای جاه‌طلبی و شهرت و نفس‌پرستی فضای زندگی مسلمانان را پر کرده است. در چنان ظلمات وهم‌آفرین و خطرناکی که از همه سوی اهریمنان به حریم اسلام و مسلمین حمله‌ور شده‌اند، تا مگر در این فرصت مناسب راه هدایت و سعادت را با غصب امامت و خلافت رسول‌الله (ص) بر جمهور مسلمین سد کنند، امام علی (ع) روشنی و تابندگی نورافکنهای نصب شده‌ي الهی را به همه‌ي مسلمانان ظلمت زده یاد آور می‌شود.