اکبر العیب ان تعیب ما فیک مثله. ح/ 353
ترجمه: بزرگ‌ترین عیب آن است که: عیبی را که خود نیز داری، در دیگران، عیب بشماری.
شرح: کسانی هستند که عیب و ایرادی را که در اعمال و رفتار خودشان وجود دارد، نمی‌بینند و به حساب نمی‌آورند، اما همینکه آن عیب را، در شخص دیگری ببینند، زبان به عیبجویی و انتقاد باز می‌کنند، و همه جا و پیش همه کس، از عیب آن شخص سخن می‌گویند.

برای مثال: گاهی کسی را می‌بینیم، که برای حقوق انسانی دیگران، ارزش قائل نیست، حق مردم را پایمال می‌کند و... اما همین شخص، به محض آنکه دیگری، کمترین حق او را پایمال کند، یا دستمزدش را یک ریال کمتر یا یک روز دیرتر بدهد، فریادش به آسمان می‌رود، و همه جا، از آن شخص، عیبجوئی و انتقاد می‌کند. شاعری، در همین معنی گفته است: ببری مال مسلمان و چو مالت ببرند داد و فریاد برآری که: مسلمانی نیست!

امام علیه‌السلام می‌فرماید: این خود، بزرگ‌ترین عیب است که تو، عیبی را در مردم ببینی و آن را زشت و ناپسند بشماری و زبان به انتقادش بگشایی، در حالیکه خودت نیز، شبیه همان عیب را داشته باشی، ولی به آن توجه نکنی.

البته، منظور امام این نیست که وقتی در دیگران عیبی را دیدی که خودت نیز شبیه آن عیب را داری، همین کافی است که عیب دیگران را به زبان نیاوری، و در عوض، عیب خودت نیز، سر جایش باقی بماند. بلکه، منظور این است که وقتی، عیب دیگران، باعث ناراحتی ما شد، هوشیار باشیم و فوراً به خود آئیم و ببینیم که آیا خود ما نیز، آن عیب را داریم یا نه؟ و اگر دیدیم که خودمان نیز، دارای همان عیب هستیم، در صدد بر طرف کردن آن برآئیم، زیرا آن عیب، همانطور که در وجود دیگران، ما را ناراحت کرده است، در وجود ما نیز باعث ناراحتی دیگران خواهد شد.