الراضی بفعل قوم کالداخل فیه معهم. و علی کل داخل فی باطل اثمان اثم العمل به و اثم الرضی به. ح/ 154

ترجمه: هر کس که به کار گروهی از مردم خرسند باشد، مانند آن است که در آن کار، با آنها همراهی کرده است، و هر کس که در کاری نادرست همراهی کند، برای او دو گناه خواهد بود:

گناه همکاری در آن کار نادرست، و گناه رضایت دادن به انجام آن.

شرح

اسلام، دینی است که پیروان خود را، همواره از زندگی کردن در حصارهای خلوت و تنهائی و به سر بردن در چهار دیواریهای در بسته، باز می‌دارد. و در مقابل، همه را به زندگی اجتماعی دعوت می‌کند. برای یک چنین زندگی اجتماعی برادرانه‌یی، که در آن همه نسبت بیکدیگر وظایف و مسئولیتهایی دارند قوانین کاملی نیز قرار داده، که جلوه‌های گوناگون آن، در تعالیم درخشان اسلامی دیده می‌شود.

بر اساس این قوانین، خوب بودن و خوب زیستن، تنها این نیست که ما، خود را از همه کنار بکشیم، و در خلوت و تنهایی مشغول عبادت شویم و کاری به کار دیگران و سایر افراد جامعه نداشته باشیم. چه، در این صورت، حتی اگر هیچ گناهی از ما سر نزند، باز در گناهی که دیگران، در کنار ما و مقابل چشمان ما انجام می‌دهند، شریک و سهیم خواهیم بود. به بیان دیگر، یک مسلمان مؤمن و واقعی، نباید در برابر کارهای باطل و نادرست دیگران نیز، ساکت بنشیند و هیچ اقدامی نکند. چون این سکوت، دلیل آن است که او، با انجام آن کارهای باطل مخالفتی ندارد و کسی که مخالف امری نباشد، بطور طبیعی، به انجام آن امر، رضایت داده است. و راضی بودن به انجام کار دیگران نیز مانند آن است که خود او هم در آن کار، شرکت و دخالت داشته است.

از این روست که امام علیه‌السلام می‌فرماید: مسلمان مؤمن حق ندارد ساکت بنشیند و شاهد و تماشاگر کارهای باطل دیگران باشد. چون در آنصورت، از او دو گناه سر زده است. یک گناه همان رضایت دادن به انجام آن کار است، و گناه دیگر آن است که با چنین رضایتی، خود او نیز، در آن کار نادرست بصورت همکار و همراه درآمده و در حقیقت مثل آن است که خود نیز، در انجام آن گناه، شرکت و همکاری داشته است.