اى ابراهیم ! مرا با بندگان خود واگذار كه منم بردبار، دانا، حكیم و جبار ، به دانایى خود ‏زندگى آنان را تدبیر مى‏ كنم و قضا و قدرم را بر آنان جارى مى‏ سازم . (تفسیر برهان: ذیل آیه شریفه ‏‏75 انعام، حدیث 9)

در تفسیر آیه شریفه :‏ ‏« وَكَذلِكَ نُرِى إِبرَاهِیمَ مَلَكُوتَ السَّماوَاتِ وَالأَرْضِ وَلِیَكونَ مِنَ المُوقِنِینَ: و اینگونه ملكوت آسمان‏ها و زمین را به ابراهیم نمایاندیم و براى این كه از زمره اهل یقین گردد » .‏

نوشته‏ اند كه : خدا وقتى چشم‏ انداز ابراهیم را همه آسمان‏ها و زمین قرار داد ، و همه ‏حجاب‏ها را از دیده او برداشت ، و زمین و آنچه در او بود را مشاهده كرد ، مرد و زنى را ‏در حال زنا دید ، همان لحظه نفرین كرد ، پس هر دو هلاك شدند ، سپس دو نفر دیگر را در ‏آن حال دید ، باز نفرین كرد هر دو نابود شدند ، چون دو نفر دیگر را در آن حال دید و ‏خواست نفرین كند به او وحى شد : نفرین خود را از بندگان و كنیزان من بردار ، یقینا من ‏آمرزنده، مهربان، بردبار و جبّارم ، گناهان بندگانم به من زیان و ضرر نمى‏ رساند ، چنان ‏كه طاعتشان به من سود نمى‏ دهد .‏

من با بندگانم یكى از سه كار را انجام مى‏ دهم : یا توبه مى‏ كنند و من توبه آنان را مى‏ پذیرم و ‏گناهانشان را مى‏ آمرزم و عیوبشان را مى‏ پوشانم . یا عذاب را از ایشان باز مى‏ دارم ، چون ‏مى‏ دانم از صلب ایشان فرزندانى مؤمن به وجود مى‏ آید ، پس با پدران ناسپاسشان مدارا ‏مى‏ كنم تا مؤمنان از صلب آنان به دنیا آیند ، وقتى مؤمنان به دنیا آمدند در صورتى كه ‏پدرانشان توبه نكرده باشند عذاب را بر آنان مقرر مى‏ دارم . و اگر نه این بود و نه آن ، آنچه ‏از عذاب در آخرت براى آنان آماده كرده‏ ام بزرگ‏تر است از آنچه تو براى آنان مى‏ خواهى .‏

اى ابراهیم ! مرا با بندگان خود واگذار كه منم بردبار، دانا، حكیم و جبار ، به دانایى خود ‏زندگى آنان را تدبیر مى‏ كنم و قضا و قدرم را بر آنان جارى مى‏ سازم . (تفسیر برهان : ذیل آیه شریفه ‏‏75 انعام ، حدیث 9)