حضرت علی(علیه السلام)‏ در دعای کمیل گویی به بجا نیاوردن حق بندگی حضرت حق اقرار ‏کرده و خویشتن را به نقص در عبادات و بندگی متهم می‌سازند.

حضرت در فرازی از این دعا، ‏از خداوند، چشم‌پوشی بر کوتاهی‌ها و تقصیرها را می‌طلبند؛

‏«أَنْ تُسَامِحَنِی وَ تَرْحَمَنِی؛ پس با من سهل و آسان رفتار کن و هنگام ‏حسابرسی اعمالم، بر من سخت مگیر!»‏

گاهی مشتری از میوه‌فروش درباره یک سبد میوه می‌پرسد. او همه میوه‌های آن سبد را ‏بدون ‌آن که خوب را از بد جدا سازد، می‌خرد. به معنای دیگر، خریدار به این که ممکن است ‏در آن میان، شماری میوه ناسالم نیز وجود داشته باشد؛ توجهی نمی‌کند. «أَنْ تُسَامِحَنِی»، در ‏دعای کمیل نیز به مطلبی شبیه به آنچه که بیان شد، اشاره دارد. حضرت در این درخواست، ‏از خداوند می‌خواهد که با فضل خود، همه اعمال ایشان را بپذیرد و با عدالت‌ورزی و ‏سخت‌گیری، حسابرسی نکند. چرا که اگر خداوند چنین کند، بیش‌تر اعمال آدمی مردود شده ‏و تنها اندکی مقبول می‌افتد.