3-در مورد غیر منطقی بودن و یا خرافی بودن برخی احادیث به نظر ما باید گفت : «خرافه»؛ یعنی چیزى كه فاقد سند و مدرك باشد و مردم بدون هیچ اصل و ریشه‏اى بدان معتقد باشند كه موارد آن ممكن است كه زیاد هم باشد. در برخورد با مسائل دینی یك سری از آنها پایه و اساس و مدرك دارند و یك سری دیگر این گونه نیست و ممكن است از خرافات و جعلیات محسوب شوند. در شناخت این دو گونه می توان گفت ملاك شناخت حقیقت در حوزه معارف دینى دو منبع اصلى دارد كه عبارت است از وحى و عقل. اگر هر یك از عقل یا وحى موضوعى را تأیید نمود به عنوان حقیقت مى‏پذیریم. البته باید توجه داشت كه استفاده از عقل و وحى ضوابطى دارد كه دانشمندان مسلمان در تنقیح آن ضوابط زحمات بسیارى كشیده‏اند و باید به آن ضوابط توجه نمود. بعد از این مقدمه توجه شما را به چند نكته جلب مى‏كنیم:

اول : عقل توانایى درك همه‏ى حقایق را ندارد و یكى از حكمت‏هاى نیاز به وحى نیز همین نكته مى‏باشد.
دوم : علوم تجربى در حوزه خودش قابل استناد است كه البته محدود به امور مادى مى‏باشد
سوم :حرف عدم درك یك چیز موجب انكار آن نمى‏شود، اگر در روایات معتبر براى انگشتر عقیق خواصى ذكر شده كه ما از درك آن از طریق عقل یا تجربه عاجزیم، نباید منكر گردیم. چرا كه از یك سو عقل ناتوان است و از سوى دیگر بسیارى از امور به مرور زمان در علوم تجربى روشن مى‏گردد. ما به استناد علم كامل و عصمت معصومین(علیهم السلام) از كلمات آنان تبعیت مى‏كنیم و علم و عصمت آنان را با ادله قطعى، عقلى و نقلى اثبات مى‏كنیم. بنابر این در شناخت خرافه از حقیقت تكیه‏گاه اصلى معیارهاى شناخت است.