امام صادق  علیه‏ السلام می فرمایند : در حرم خدا ، كنار مقام ابراهیم نشسته بودم ، پیرمردى آمد ‏كه تمام عمرش را به گناه گذرانده بود ، به من نظرى انداخت و گفت :‏نِعْمَ الشَّفیعُ اِلَى اللّه‏ لِلْمُذْنِبینَ .‏براى اهل گناه ، شفیع خوبى نزد خداوند هستى !‏

آنگاه پرده كعبه را گرفت و اشعارى به این مضمون زمزمه كرد :‏

‏« اى خداى مهربان ، به حق جدّ امام ششم ، به حق قرآن ، به حق على ، به حق حسن و ‏حسین ، به حق زهرا ، به حق امامان ، به حق مهدى ، از خطاهاى بنده گنهكارت بگذر ! »‏

شنید هاتفى می گوید : اى پیرمرد ! گرچه گناهت عظیم بود ولى همه آن را به حرمت آنان كه ‏مرا به آنها سوگند دادى بخشیدم ، اگر عفو گناه تمام اهل زمین را از من درخواست ‏می كردى می بخشیدم ، مگر پى كننده ناقه صالح و قاتلان انبیا و ائمه (بحار الأنوار: 91 / 28 ، باب 28 ، حدیث 14؛ مستدرك الوسائل: 5 / 230 ، باب 35 ، حدیث 5762)