همسر ما تا خودش به نقطه آرامش نرسيده باشد، نمي‌تواند ما را به آرامش برساند. اين‌جاست كه موضوع ايمان معنا پيدا مي‌كند. ايمان از واژه «امن» گرفته شده است. مؤمن، آرام است و همه مي‌دانيم ايمان ملاك و معيار مهمي در ازدواج است، ولي اغلب اشتباه مي‌كنيم و ايمان را با «تديّن» ظاهري برابر مي‌دانيم؛ بنابراين اگر كسي بگويد من معيار ايمان را در انتخاب همسر در نظر داشتم ولي به آرامش نرسيدم، بايد به او بگوييم: شما تديّن ظاهري فرد را در انتخاب همسر در نظر داشتي نه ايمان را!

برخي افراد فقط ظاهري متدین و متشرّع دارند. در گرفتاري‌ها، در رفتار و گفتار مي‌توان ايمان فرد را سنجيد.

تعیین ایمان حقیقی؟

 اگر دقايقي را با كسي سخن بگوييد، ميزان ايمان خود را نشان مي‌دهد. مشخص مي‌شود آيا اين فرد آدم بدگماني هست يا نه. گاهي فردي را مي‌بينيد انسان متدینی است، نمازش را هم اول وقت مي‌خواند اما به امام جماعت و نمازگزاران مسجد بدگمان است. مي‌گويد اين مردمي كه در نماز جماعت شركت كرده‌اند افرادي کلاه‌بردارند و براي ريا به جماعت حاضر شده‌اند! فلان آقا را مي‌بيني، پرونده‌اش نزد من است! بديهي است چنين فردي ايمان ندارد. هرچند ظاهري بسيار متشرّع و متدین از خود جلوه دهد.

اين سوءظن و بدگماني نشان از ناآرامي روح اوست؛ زيرا احساس امنيت نمي‌كند، پس ايمان ندارد. ايمان در آرامش و حُسن خلق و حُسن ظن نسبت به ديگران موثّر است. به تعبير امام رضا(ع) ايمان فرد به حجم نماز و روزه‌هايش نيست، به شركت در محافل مذهبي نيست؛ بلكه به صداقت و امانت‌داری اوست.