* یعنی جهادگری در عرصه فرهنگ و حی و حاضر بودن در میدان.

* یعنی منتظر دستور نباشید و حرکت کنید که قطعاً این به‌معنای خروج از چارچوب‌های قانون و ادب نیست. به‌معنی شلوغ‌کاری و قانون‌شکنی و طلبکاری نیست، بلکه به این معنی است که وقتی دستگاه‌ها دچار اشتباه هستند یا اصل‌ و فرع را تشخیص نمی‌دهند، نباید افسران جنگ نرم منتظر بمانند تا مقام معظم رهبری به مسائل ورود نمایند و بعد آن‌ها شروع به حرکت کنند.

* یعنی مالک اشتر که حضرت فرمودند من اگر چیزی به او نگویم و خودش تصمیم بگیرد، همان تصمیمی را می‌گیرد که من می‌خواهم.

* یعنی زمانی که در پاره‌ای از حوادث حتی بسیاری از خواص سکوت می‌کنند، تو خاموش ننشینی و از هیچ تهدیدی نهراسی.

* یعنی وقتی سند 2030 در کشور مطرح می‌شود، جرئت داشته باشی آن را نقد کنی نه این‌که آن‌قدر سکوت کنی تا امام تو به صحنه بیاید و از کوتاهی تو گلایه کند.

* یعنی هر نوع اقدام رسانه‌ای فرهنگی و فکری علیه غرب‌گرایی نیاز به‌فرمان ندارد و جوانان فرهیخته می‌توانند با تشخیص خود عملیات کنند و جواب مشاوران یاوه‌گویی که می‌گویند «هرگاه ما نقد فلسفه غرب کردیم از توسعه بازماندیم» را بدهند.

* یعنی هنگام کار و زحمت غیبت نکنیم و موقع تقسیم پول و میز، نفر اول باشیم.

* یعنی با این‌که استادیم و مقام مسئول، اما فقط دنبال کارهای شیک و مجلسی نباشیم. لازم شد، عملگی هم بکنیم.

* یعنی زمانی که جشنواره فیلم فجر انقلاب اسلامی در ایام سالگرد پیروزی انقلاب دچار ترویج فیلم‌های ضدانقلابی و ضدارزشی می‌شود، عده‌ای جوان انقلابی به صحنه بیایند و جشنواره فیلم مردمی عمار را در لبیک گفتن به ندای «اَین عمار» امامشان راه بیندازند و آثار فاخری را تولید کنند که کارگردانان فرنگ‌رفته هم انگشت‌به‌دهان بمانند.

* یعنی اگر جریان لیبرال سرمایه‌داری جهاد سازندگی را تعطیل کرد، اردوهای جهادی را راه بیندازی و ضعف‌های مدیریت اجرایی کشور را در رسیدگی به پابرهنگان که صاحبان حقیقی این انقلاب‌اند جبران کنی و در این مسیر همه با لباس خاکی با یک هدف و با نیتی خالص کار کنند.

و در یک‌کلام، آتش به اختیار یعنی تشخیص وظیفه و عمل به تکلیف کردن در هر زمانی.