اگرعبادت باعث ظلم به خود یا ‏ظلم به دیگران شود، اصلاً عبادت نیست، پس تجاوز از حدّ عبادت هم ظلم است.‏

خدای متعال اجازه نداده ‌است که انسان حتی از حد عبادات هم خارج شود و زیاده‌روی ‏و افراط کند، عدالت در عبادت نیز باید رعایت شود، یعنی اگرعبادت باعث ظلم به خود یا ‏ظلم به دیگران شود، اصلاً عبادت نیست، پس تجاوز از حدّ عبادت هم ظلم است.‏

بنابراین کسی که با حق است و حق با اوست نباید لحظه ای از این حد معین تجاوز ‏کند وگرنه معنای با حق بودن، و حق با او بودن درست نخواهد بود.‏

به عنوان مثال نیاز مادی جسم انسان به ورزش غیر قابل انکاراست، کسی که بیشتر ‏از حدّ لازم ورزش کند به خود ظلم کرده‌است؛ چنانچه ورزش نکردن هم ظلم است.‏

پرخوری ظلم است و کمتر از حدّ معمول غذا خوردن نیز ظلم است. پرحرفی ظلم، و ‏سکوت بدون دلیل هم ظلم است. رعایت نکردن حق همسر و فرزندان ظلم است، ‏همانگونه که همه فرصت عمر و وقت را صرف آنان کردن نیز ظلم است‏.