انسان در همه امور محتاج خداوند است و برای برآورده شدن حاجت نباید متکی به وسایل و وسایط عادی و ظاهری باشد. هر چه هست از خداست، هر چند خداوند نعمت‌های خود را با واسطه به بندگان می ‌رساند.

در حدیث قدسی آمده است: خداوند به موسی فرمود: هر چه را که احتیاج داری از من بخواه حتی علف گوسفند و نمک طعامت را. (شیخ حر عاملی، وسایل الشیعه، ج 7، ص 32)  امّا بهتر است وقتی بنده محتاج در مقابل خداوندی بی ‌نیاز می ‌ایستد و از او درخواست می ‌کند، نعمت‌های بزرگ و ارزشمند بخواهد چرا که برای خداوند، اعطای نعمت هیچ زحمتی ندارد و کوچک و بزرگ آن نزد خداوند مساوی است.

در این فرصت بنا داریم با توجه به بیان قرآن کریم و اهل بیت علیهم السّلام بدانیم که چه دعاهایی داشته باشیم و از خداوند چه بخواهیم.

هدایت به راه راست و مستقیم

اول اینکه از خدا بخواهید که راه صاف برود. این اولین دعا و بیشترین دعاست. (فاتحه/6) چرا که آدمی زود کج می ‌شود و با یک پوست خیار آدم می ‌افتد.

دعا برای ماندن در راه مستقیم

یکی از دعاهایی که از دعاهای واجب به حساب می آید که باید آن را روزانه داشته باشیم این است که بخواهیم از خط و راه مستقیم بیراهه نرویم: «اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِیم‏»

همه دعاها مستحب است و این دعا واجب است. روزی ده بار هم باید بخوانیم. هفده رکعت نماز می‌خوانیم، هفت تا «سبحان الله والحمدلله» است. ده تا حمد است و در هر حمدی «اهدنا» می‌گوییم. اینکه از خط خارج نشوم.

جای دیگر می‌گوید: «وَ قُلْ رَبِّ أَدْخِلْنِی‏ مُدْخَلَ صِدْقٍ وَ أَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ» (اسراء/80) از خدا بخواهیم که در راه مستقیم و درست وارد شویم و در آن راه باقی بمانیم ..

بعضی‌ها اول کارشان خوب هستند، بد عاقبت می‌ شوند.  وارد حرم اهل بیت که می‌شویم این جمله آمده است: خدایا، یا امام رضا، می‌خواهم زیارت کنم. «رَبِّ أَدْخِلْنِی‏ مُدْخَلَ صِدْقٍ» با صداقت وارد شویم و با صداقت خارج شویم. این خیلی مهم است.

دعا کنیم که بت پرست نشویم

دعا کنیم که فکرمان توحیدی باشد. دعا داریم «وَ اجْنُبْنِی وَ بَنِیَّ أَنْ نَعْبُدَ الْأَصْنامَ» (ابراهیم/35) پیغمبران ما دعا می‌ کردند که خدایا، من و نسلم موحد و خدا پرست باشد و بت پرست نباشد.... مراقب مصادیق بت پرستی در زمانه خودمان باشیم

دعا برای افزایش علم و معرفت

«وَ قُلْ رَبِّ زِدْنِی‏ عِلْماً» (طه/114)

در این آیه نکته ی بسیار جالب و مهمی دارد و آن اینکه؛ نمی‌گوید: «و قل رب زد علمی»، «زد علمی» یعنی لیسانس هستم، فوق لیسانس شوم. فوق لیسانس هستم، دکتر شوم.؛ نمی‌گوید: علمت زیاد شود. می ‌گوید: خودت زیاد شوی. «زدنی» نه «زد علمی» خودت باید بزرگ شوی. افرادی سوادشان خوب است اما ظرفشان کوچک است. سر یک چیز جزئی قهر می ‌کند. پیداست روحش کوچک است ولو باسواد است. و لذا می ‌گوید: بگو خودم بزرگ شوم. نه سوادم زیاد شود!

اگر نفت زیاد شود باید گفت: قیف بزرگ شود. وگرنه اگر نفت زیاد باشد و قیف تنگ باشد باز دردسر است و نفت‌ها می ‌ریزد. انسان باید خودش بزرگ شود.

دعا پایداری و استقامت در راه حق

از خدا استقامت بخواهید. چون معلوم نیست این دینی که ما داریم در گرداب‌ها کم نیاوریم. یک حادثه رخ داد، چپ می‌شویم. لذا قرآن آیات زیادی دارد و می‌گوید: «رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنا» (آل‌عمران/8) خدایا کج نشوم.

حتما تصدیق می کنید که افرادی بوده و هستند که ادعای دیانت و تدین می کنند اما وقتی یک صحنه ای، موردی، سود و منفعتی، هوی و هوسی پیش می ‌آید، همه ی تدین خود را از بین می برد.

دعا برای رهایی از وسوسه‌ های شیطان

نجات از وسوسه، «وَ قُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِكَ‏ مِنْ هَمَزاتِ الشَّیاطِینِ» (مؤمنون/97) همزات همان «وَیْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ» (همزه/1) است. همزه، همزات، از چشمک ‌هایی که شیطان به آدم می ‌زند. اشاره ‌هایی که می ‌کند. حالا شیطان در قالب انسان یا در قالب جن، باید به خدا پناه برد، چون جاذبه ‌هایی پیش می ‌آید که این جاذبه ‌ها مرا می‌ برد. جاذبه ‌ها دلبر است. باید به خدا پناه برد. این جزء دعاهاست.

نسل خوب از خدا بخواهیم

نسل خوب، «رَبِّ هَبْ‏ لِی‏ مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً» (آل‌عمران/38)

یکی از سعادت‌های هر پدر و مادری، داشتن فرزند صالح است که باعث سربلندی آنان در دنیا و آخرت می‌ شود، به همین سبب ائمه اطهار ـ علیهم السّلام ـ از خداوند درخواست فرزند صالح و مؤمن می‌کردند.

حضرت ابراهیم ـ علیه السّلام ـ بعد از حمد و ستایش خدا، برای داشتن فرزند، از خداوند می‌خواهد فرزندانش را از نمازگزاران قرار دهد.(ابراهیم، 50)

«ذریة طیبه» اولاد خوب، پسر یا دختر فرقی نمی‌ کند. هیچ وقت به خدا نگوییم: به من دختر بده یا پسر بده، ما چه می‌دانیم دختر بهتر است یا پسر؟ تعیین نکنید. چرا برای خدا تکلیف تعیین می‌کنی؟ تو بندگی خود را بکن خدا بلد است خدایی کند. ما بندگی خودمان را فراموش می‌کنیم، خدایی کردن را به خدا یاد می دهیم.