یکی از لطف ها و به عبارتی منت هایی که پروردگار عالم بر ما بندگان نهاده است این است که تا وقتی خطا و گناهی را به مرحله عمل نرسانیم گناهی نوشته نمی شود؛ مثلا ما نیت کنیم که دزدی کنیم اما تا این دزدی به مرحله عمل نرسد گناهی برایمان نیست. در این میان موارد استثنایی هم وجود دارد؛ یکی از آن ها گناهی است که به فرموده خود قرآن کریم حتی محبت و دوست داشتن آن گناه، گناه است؛ إِنَّ الَّذینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ: (19، نور) کسانی که دوست دارند که زشتکاری در میان آنان که ایمان آورده اند، شیوع پیدا کند، برای آنان در دنیا و آخرت عذابی پر درد خواهد بود ، و خدا [ست که] می داند و شما نمی دانید. ... بله گناهی و رفتاری که با آبروی مردم در ارتباط است را قرآن کریم در موردش خیلی سختگیری می کند.
در کتاب کافی کلینی داریم: فردی نزد امام علی (علیه السلام) آمد و گفت: من عمل خلافی مرتکب شده ام، حد الهی را بر من جاری کن. امام چهار بار او را برگرداند و خشمگین شدند و فرمودند: چقدر زشت است که انسان گناهش را نزد دیگران بگوید، چرا گناهت را به من می گویی مگر بین خود و خدایت توبه نکرده ای؟ حضرت فرمود: به خدا قسم اگر او بین خود و خدا توبه می کرد بالاتر از این بود که پیش من اعتراف کند و من حّد را بر او جاری کنم. 

به فرمایش قرآن کریم در قیامت خداوند باطن ها را آشکار می کند. این نکته را مد نظر داشته باشیم اگر در دنیا از کار دیگران پرده پوشی کنیم خداوند هم در قیامت از کار ما پرده پوشی می کند. اما اگر سِّر دیگران را آشکار کنیم در قیامت خداوند همه ی سِّرهای ما را به دیگران نشان می دهد.

وقتی شیطان از آدم‎ها هم بیزار می‎شود

در کافی روایتی از امام صادق (علیه السلام) داریم: اگر کسی خبر مومنی را پخش کند که آبروی او را ببرد یا از چشم مردم بیندازد، خداوند او را به ولایت شیطان منتقل می کند و شیطان هم او را نمی پذیرد.

روزی پیامبر اکرم صلی الله و علیه وآله به کعبه نگاه کردند و فرمودند: «ای کعبه! خوشا به حال تو، خداوند چقدر تورا بزرگ و حرمتت را گرامی داشته است! به خدا قسم حرمت مومن از تو بیشتر است، زیرا خداوند تنها یک چیز را از تو حرام کرده، ولی ازمومن سه چیز راحرام کرده است: مال، جان و آبرو تا کسی به او گمان بد نبرد.» (بحار الانوار، ج 64، ص71)

طبق این حدیث پیامبر اکرم صلی الله و علیه و آله، حفظ جان و مال و آبروی مومن مسلمان بر هر مسلمانی واجب است. تقریباً همه ی ما این مساله را می دانیم ولی به آن دقت نمی کنیم البته در بحث مال و جان نه تنها دقت می کنیم بلکه همیشه نگران آن نیز هستیم اما متاسفانه کمتر به مورد سوم یعنی آبروی مسلمین توجه می شود هیچ گاه حتی به ذهنمان هم خطور نمی کند دزدی مال و اموال کسی حتی نسبت به فرد کافر ،چه برسد به مال مسلمانی، حتی حاضر به فکر کردن به این قضیه هستیم نه خیر حتی فکر کردن به این مساله که بخواهیم به جان کسی تجاوز کنیم نزد ما منفور است اما در خیلی از مواقع به این راحتی از مورد سوم (آبرو) ی آدم ها می گذریم و به سادگی با یه تماس، پیامک، چشم و ابرو تهمت می زنیم، با آبروی افراد بازی می کنیم، مسخره می کنیم و خلاصه با آبرو حیثیت آن ها به راه های مختلف بازی م یکنیم.
آبرویی که در قرآن کریم از لفظ وجیه از آن سخن گفته است؛ «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ آذَوْا مُوسَى فَبَرَّأَهُ اللَّهُ مِمَّا قَالُوا وَکَانَ عِندَ اللَّهِ وَجِیهًا؛ اى کسانى‌که ایمان آورده‌‏اید مانند کسانى مباشید که موسى را [با اتهام خود] آزار دادند و خدا او را از آن‌چه گفتند مبرا ساخت و نزد خدا آبرومند بود»

در آیه ۴۵ سوره آل‌عمران در رابطه با آبروداری حضرت عیسی‌بن مریم (علیه السلام) فرموده است: «إِذْ قَالَتِ الْمَلآئِکَةُ یَا مَرْیَمُ إِنَّ اللّهَ یُبَشِّرُکِ بِکَلِمَةٍ مِّنْهُ اسْمُهُ الْمَسِیحُ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ وَجِیهًا فِی الدُّنْیَا وَالآخِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ؛ [یاد کن] هنگامى [را] که فرشتگان گفتند اى مریم خداوند تو را به کلمه‏‌اى از جانب خود که نامش مسیح عیسى‏‌بن ‏مریم است مژده مى‌‏دهد در حالى‌که [او] در دنیا و آخرت آبرومند و از مقربان [درگاه خدا] است».

آبروی مؤمن به مثابه تمام سرمایه و اعتباری است که در طول زندگی با سختی آن را به دست آورده است که عده ای از ما آدم ها به راحتی آن را از بین م یبریم و خسارتی جبران ناپذیری را پدید می آوریم.

منابع:

اسامی قیامت در سوره غافر؛ نوشته حجت الاسلام والمسلمین حسینی قمی، سایت سمت خدا

ریختن آبروی مومن؛ وبلاگ قرآن مداری

حفظ آبرو از نگاه قرآن؛ سایت ایکنا، 20 دی 1393