این قدر گریه می‌کنید که چشم‌های‌تان دیگر توان دیدن ندارند. حال‌تان اما خوب نمی‌شود! به این دلیل که به موقع ابراز احساسات نکرده‌اید. واکنش نشان نداده‌اید. به قول معروف حق طرف را کف دستش نگذاشته‌اید. روانشناسان عقیده دارند باید به موقع، به جا و به اندازه، واکنش نشان داد. درغیر این صورت، خشم، غم، رنج و غصه و حتی گاهی شادی‌ در روان‌تان  جمع شده و به شکل‌های دیگری مانند مشکلات جسمی، روانی و یا واکنش ناگهانی در شرایط نامناسب و به شکل نامناسب بروز می‌کند. به نظر شما چه طور باید ناراحتی و غم‌مان را بروز بدهیم؟ بهترین راهکار نشان دادن غم‌مان چیست؟

دور بریزید

سخت است؛ اما امکان‌پذیر است! هرچه باور درباره گریه نکردن، فرو خوردن غم، متانت، وقار، حفظ آرامش، حفظ غرور و... شنیده‌اید، دور بریزید. این‌ها باورهای نادرستی است که فقط و فقط باعث تشدید غم و رنج شما، باقی ماندن حرف‌ها در دل‌تان و بروز نادرست آنها به شکل‌ اختلال‌های جسمی و روانی می‌شوند. بنابراین هر وقت از چیزی غمگین و دلخور شدید، حتما حس‌تان را به شکلی که احساس می‌کنید از غم رها می‌شوید، بروز دهید. این حس را همان‌جا بیان کنید و آنها را مانند کوله‌باری با خودتان حمل نکنید.

گریه کنید

اجازه بدهید اشک‌های‌تان به راحتی سرازیر شوند. گریه کردن در واقع اولین و بهترین راهکار برای نشان دادن احساس درونی شماست. گریه نماد بیرونیِ احساس درونی شماست. به همین دلیل است که بعد از گریه کردن، احساس آرامش می‌کنید چون هورمون‌های ایجاد کننده استرس با گریه کردن از بین می‌روند. بعد از گریه کردن، روی تخت‌تان دراز بکشید. نفس عمیق بکشید و به فرآیندی که اتفاق افتاد، کمی فکر کنید. در این شرایط دو حالت را احساس خواهید کرد:

‌اگر احساس آرامش نکردید، اجازه بدهید روان‌تان تصمیم گرفته و اگر نیاز است، دوباره گریه کنید. به‌هیچ وجه در هیچ شرایطی جلوی گریه‌ کردن‌تان را نگیرید. اگر احساس آرامش کردید، یعنی گریه توانسته غم و اندوه‌تان را کم کند.

گاهی فقط گریه کردن باعث تسکین غم و اندوه‌تان نمی‌شود. یکی از بهترین راهکارهای رها شدن از احساس‌های بدی که در وجودتان جمع شده، نوشتن است. جای ساکتی را انتخاب کنید. احساس‌تان را از لحظه اول اتفاق به یاد بیاورید و بنویسید. به نوع جمله‌بندی، ترتیب کلمه‌ها و...فکر نکنید. هرچه را که به ذهن‌تان می‌رسد، بنویسید.

احساس‌تان با بنویسید

گاهی فقط گریه کردن باعث تسکین غم و اندوه‌تان نمی‌شود. یکی از بهترین راهکارهای رها شدن از احساس‌های بدی که در وجودتان جمع شده، نوشتن است. جای ساکتی را انتخاب کنید. احساس‌تان را از لحظه اول اتفاق به یاد بیاورید و بنویسید. به نوع جمله‌بندی، ترتیب کلمه‌ها و...فکر نکنید. هرچه را که به ذهن‌تان می‌رسد، بنویسد. حالت‌های فیزیکی، روانی و هر نوع احساسی را که تجربه کرده‌اید، یادداشت کنید. به غیر از نوشتن عادی می‌توانید این روش‌ها را هم امتحان کنید:

نامه نگاری

فکر کنید با نامه قرار است احساس‌تان را به طرف مقابل بگویید. بنابراین برای او نامه بنویسید. آن را نگه داشته یا پاره کنید و دور بریزید، اما هیچ وقت نامه را به دست او نرسانید. این حرف‌ها، حرف‌های شما در غم وعصبانیت است و بعد از رفع آن ممکن است از گفتن این حرف‌ها پشیمان شوید. پس، نامه را در جایی پنهان کرده و یا دور بریزید.

شعر بگویید

بعضی افراد که مهارت ترانه یا شعر گفتن را دارند، می‌توانند از این روش برای ابراز احساسات‌شان استفاده کنند.

مچاله کنید

اصلا مهم نیست که حرف‌های‌تان را تا کجا می‌نویسید. مهم نیست انشای جمله‌ها درست است یا نه؟ فقط بنویسید و بعد آن را مچاله کرده و دور بریزید.به این ترتیب حس مچاله کردن و دور ریختن غم و ناراحتی‌تان را حس خواهید کرد.

قهر کنید

اصلا اشکالی ندارد با کسی كه از دست او دلخور هستید، قهر کنید. یکی از واکنش‌های منطقی، قهر کردن است. زمانی که قهر کردید به این چند نکته دقت کنید:

حرف بزنید

اگر دوستی با آن شخص برای شما ارزشمند است و می‌دانید او عمدا شما را نرنجانده، به او بگویید که با او قهر هستید. با هم صحبت کنید و دلخوری را برطرف کنید.

معذرت‌خواهی غیرکلامی

گاهی بعضی افراد بعد از این که شما را ناراحت می‌کنند، متوجه کاری که کرده‌اند، می‌شوند، اما به دلیل خجالت، غرور، ترس از واکنش شما و... نمی‌توانند مستقیما معذرت‌خواهی کنند. این افراد به روشی دیگر مثلا خریدن هدیه، گل، تلفن کردن و حرف زدن حتی درباره موضوعی نامربوط و... سعی می‌کنند کارشان را جبران کنند. در این شرایط به آنها فرصت بدهید. معذرت‌خواهی‌شان را به شکل ضمنی بپذیرید. اما سعی کنید شرایط را برای صحبت کردن و رفع کدورت فراهم کنید.

با هیچ کس در میان نگذارید

خیلی کلافه شده‌اید. می‌خواهید از کسی کمک بگیرید تا از غم‌تان کاسته شود. باید با کسی حرف بزنید و درددل کنید، اما این روش بدترین کار ممکن است. به چه دلیل؟

درست راهنمایی نمی‌کنند

هر فردی صلاحیت راهنمایی کردن را ندارد. بنابراین راهکارهایی پیشنهاد می‌کند که باعث گمراه کردن شما می‌شود. گاهی همین به ظاهر راهنمایی‌ها، به دلخوری و غم شما بیشتر دامن می‌زنند. بنابراین ابتدا به این چند نکته دقت کنید و بعد خودتان متوجه خواهید شد که در شرایط ناراحتی، بهترین روش درمیان گذاشتن مساله با فردی است که واقعا دلسوز شماست و یا درمانگر واقعی.

هرکسی دوست نیست

افراد زیادی دور و بر شما هستند، اما چه تعداد از آنها دوست واقعی شما هستند؟ از نیت واقعی همه آگاهید؟ چند نفر از آنها واقعا خیرخواه شما بوده و چند نفر بدشان نمی‌آید میانه شما با دیگران به هم بخورد؟ بنابراین نباید راز دل‌تان را با دیگران درمیان بگذارید.

هر کسی از ظن خودش

گاهی ممکن است شرایط روانی یک نفر مناسب نباشد. وقتی شما درباره ناراحتی‌تان صحبت می‌کنید، او به دلیل شرایطی که دارد، با حرف‌هایش این مساله را تشدید کند. بنابراین این هم دلیل دیگری برای نامناسب‌تر شدن شرایط خواهد بود.

بازگو کنید

شاید در مراحل اولیه احساس غم و اندوه به دلیل شرایطی که دارید، نتوانید درباره موضوع صحبت کنید. ممکن است بتوانید، اما خشم‌تان باعث بدتر شدن شرایط شود. بنابراین کمی صبر کنید. بعد از کسب آرامش، موضوع را با فردی که از دست او ناراحت هستید، در میان بگذارید. سعی کنید با کوتاه‌ترین و تاثیرگذارترین کلمه‌ها حرف‌تان را بیان کنید.

حرکت کنید

اگر اهل پیاده‌روی باشید، حتما دیده‌اید که با پیاده‌روی تا چه حد احساس آرامش می‌کنید. درواقع راه رفتن یکی از راهکارهای خوب تخلیه روانی است. بنابراین در شرایطی که غمگین هستید، راه رفتن همراه با گوش کردن به موسیقی و یا حتی راه رفتن به تنهایی می‌تواند به تخلیه روانی شما کمک کند. اصلا نگران قضاوت دیگران نباشید. درحال راه رفتن اگر احساس کردید می‌خواهید گریه کنید، جلوی خودتان را نگیرید و بگذارید اشک‌ها سرازیر شوند.

کلاه‌تان را قاضی کنید

در هر ناراحتی و دلخوری‌ای، سهم دو طرف اگر یکسان نباشد، اما هردو ممکن است دلیل به وجود آمدن این مساله باشند. بنابراین اگر نتوانستید یا نخواستید همان موقع واکنشی نشان بدهید، حتما قبل از هر واکنشی، شرایط را بررسی کنید. سهم خودتان از اتفاق پیش آمده را بسنجید و ببینید چه طور باید واکنش نشان بدهید. در این بررسی نه خودتان را مقصر بدانید و عقب بکشید و نه خودتان را کاملا مبرا دانسته و رفتار حق به جانب داشته باشید.