سگا مگا درایو/جنسیس

مگا درایو (Mega Drive) / جنسیس (Genesis) در سال ۱۹۸۸ دستگاه سگا جنسیس (با نام ژاپنی سگا مگا درایو) تولید شد که موفق‌ترین کنسول سگا تا بحال لقب گرفت. سگا سومین کنسول را زمانیکه نینتندو با کنسول ۸ بیتی NES بر بازار سلطه داشت، بسیار پرقدرت ارائه کرد. دستگاه سگا جنسیس با قدرت گرافیک ۱۶ بیتی و صدایی استریو، قدرت بلا منازع آن زمان بود تا اینکه نینتندو در رقابت با جنسیس سگا، دستگاه سوپر نینتندو را ارائه کرد. سوپر نینتندو از لحاظ گرافیک، بسیار قویتر از جنسیس بود، اما از لحاظ سرعت پردازش نمی‌توانست با سگا جنسیس برابری کند. این موضوع با توجه به اینکه سوپر نینتندو بعد از سگا جنسیس تولید شده بود، تبدیل به یک ضعف برای نینتندو شد و شعاری ساخته شد بنام اینکه: جنسیس می‌تواند کاری که نینتندو نمی‌تواند را انجام دهد. (Genesis does what Nintendo’s!)

 بازی سونیک در سگا 

با توجه به همین موضوع، بازی سونیک پس از تحقیقات بسیار و تلاش بی وقفه سگا، بطوری تولید شد که طرفداران نینتندو فکر آنرا هم نمی‌کردند؛ زیرا که سونیک یک بازی سریع بود، و این در صورتی بود که هیچ‌کدام از بازی‌های SNES مخصوصاً قارچ خور یا همان ماریو Mario معروف نمی‌توانست با آن سرعت پردازش و اجرا شوند (البته نینتندو ماریو را بر روی ماشین سوار کرد! تا بتواند در بازی Mario Kart سرعت پردازش پایین دستگاه خود را مخفی کند).

این دلایل باعث شد تا سونیک و سگا در مدت زمانی، حتی از ماریو و نینتندو معروف‌تر و محبوب‌تر شود و سگا بالاترین فروش کنسولی خود را در این زمان تجربه کرد. سگا جنسیس یکی از هوشمندانه‌ترین کنسول‌های تاریخ است، زیرا که قابلیت اتصال به چندین دستگاه را داشت. سگا جنسیس از کنار دستگاه، قابلیت اتصال به مگا سی دی (Mega CD) و از روی سوکت کارتریج (Cartridge) قابلیت اتصال به 32X را داشت. این دو دستگاه که از لحاظ گرافیکی قویتر از جنسیس بودند، توانستند ضعف گرافیکی جنسیس را در مقابل سوپر نینتندو پوشش دهند. سگا مگا سی دی را باید یکی از اولین دستگاه‌های با درایو CD جهان دانست که تقریباً استقبال خوبی از آن شد. در همین ایام شرکت‌های SNK با کنسول شبیه آرکید خود یعنی نئو جیو (Neo Geo) و شرکت پاناسونیک با دستگاه 3DO وارد بازار و رقابت با سگا و نینتندو شدند که پس از مدتی از گردونه رقابت حذف شدند. در آن سال‌ها که رقابت کنسول‌های بازی بین سگا و نینتندو محدود بود، دو شرکت تصمیم گرفتند دستگاه بازی همراه بسازند. دستگاه نینتندو دستگاهی بود بنامGame Boy با صفحه نمایش کوچک و سیاه و سفید. اما در عوض سگا با تولید دستگاه بازی همراه گیم گیر Game Gear غوغایی بپا کرد. صفحه نمایش بزرگ و رنگی و گرافیک بالای بازی‌های Game Gear بسیار عالی بود. اما فقط به دلیل سنگینی و قیمت بالای آن از آن استقبال نشد و مردم کنسول دستی نینتندو را با همه ضعف‌های آن پذیرفتند. البته سگا در کنسول‌های دستی، دو دستگاه سگا پیکو   (Pico)  و سگا نومد (Nomad) را نیز تولید کرد که از آنها کمتر از Game Gear استقبال شد.

کنسول هشت بیتی نینتندو، روند حرکت صنعت بازی را تغییر داد. بازی‌های کنسول NES یا همان فامیکام، آن‌قدر خوب بودند که تصور اینکه چیزی بهتر از آن‌ها را ببینیم، برایمان عجیب به نظر می‌رسید. بااین‌حال، نسل بعدی کنسول‌های بازی، گرافیک ۱۶ بیتی را وارد این صنعت کردند. درحالی‌که نینتندو کنسول Super Nintendo را به‌عنوان کنسول ۱۶ بیتی خود معرفی کرده بود، سگا با Genesis  یا Mega Drive  وارد میدان شد.

در دنیا، دعوای بزرگی بین طرفداران Mega Drive و SNES شکل‌گرفته بود؛ طوری که گرافیک این دو کنسول و بازی‌هایش، موضوع بزرگی در دعواهای کنسولی بین طرفداران سگا و نینتندو بودند. بازی‌ها زیاد در دعوا مطرح می‌شدند. طرفداران نینتندو از «سوپر ماریو» و «افسانهٔ زلدا» تعریف می‌کردند و طرفداران سگا از «سونیک»

بازی‌های سوپرنینتندو را نقش‌آفرینی‌های بزرگ و طولانی و داستان‌دار تشکیل می‌دادند، درحالی‌که بازی‌های سگا بیشتر امتیازی و اکشن بودند.

سونیک، سونیک ۲ و سونیک ۳ به کنار، بازی‌های خیلی خوبی مثل «شورش در شهر»، یا «کنترا» فقط روی سگا پیدا می‌شدند. حتی با «میکی ماوس» هم روی سگا خاطرات زیادی داریم. بازی‌هایی مثل «تبر طلایی» روی سگا عرضه‌شده بودند و «لاک‌پشت‌های نینجا» و «شیر شاه» هم برای این کنسول بودن.

تنها چند بازی را می‌توان نام برد که در زمان کودکی بیشتر ما آن‌ها را تجربه کرده‌ایم. معروف‌ترین آن‌ها ماریو یا همان قارچ خور است که مدتی پیش در دنیای بازی‌های کامپیوتری ۳۰ ساله شد. اگر کمی به دنبال بازی‌های دیگر باشیم حتماً به‌عنوانی که در آن زمان با نام شورش در شهر شهرت یافته بود، خواهید رسید.

شورش در شهر یا در اصل Streets of Rage از جمله بازی‌های کلاسیک بسیار محبوب اوایل دهه ۹۰ میلادی به شمار می‌رود که برای کنسول  Sega Genesis راهی بازار شده بود. موفقیت قسمت اول باعث شد که قسمت‌های دوم و سوم آن‌هم راهی بازار شوند که هرکدام آن‌ها با استقبال خوبی از سوی علاقه‌مندان به سبک
(ضرب و شتم) Beaten مواجه شدند.

این مجموعه بازی‌ها داستان بسیار ساده‌ای داشتند که در آن زمان توانستند نظر افراد زیادی را به سمت خودشان جلب کنند. بازی‌کننده در شهری قرار می‌گرفت که گروه‌های خلاف‌کار کنترل آن را به‌دست گرفته بودند و باید با آن‌ها مبارزه می‌کردند. داستان یک ویژگی جالب را در خودش قرار داده بود. مهم نبود که آیا این عنوان را تک‌نفره یا دونفره بازی می‌کردید یا حتی مهم نبود که پیشنهاد شخصیت Mr. X را قبول می‌کردید یا خیر، این احتمال وجود داشت که در آخر بازی به‌عنوان رئیس خلاف‌کاران شهر انتخاب شوید.

همان‌طور که گفتیم این مجموعه بازی‌ها سه قسمت مختلف داشتند. قرار بود یکی از دنباله‌های بازی توسط استودیوی Core Design برای پلتفرم Sega Saturn ساخته شود. سگا در اواسط روند ساخت این عنوان، نام Streets of Rage را برای این بازی انتخاب کرد که باعث به وجود آمدن اختلاف میان این شرکت و استودیوی سازنده شد. همین مشکل باعث شد که استودیوی Core Design روند ساخت بازی را رها کند و بعداً عنوان Fighting Force را برای کنسول پلی‌استیشن ۱ بسازد.

مجموعه عنوان‌های Streets of Rage به دلیل داشتن روند بازی هیجان‌انگیز و سریع و اینکه می‌شد آن را به‌صورت دونفره بازی کرد، موردتوجه بازی‌کننده‌ها قرار گرفتند. شخصیت‌های مختلف این عنوان هرکدام قدرت‌های خاصی داشتند که روی روند بازی تأثیرگذار بودند. اگر این بازی‌ها را به‌صورت دونفره تجربه می‌کردید تعداد دشمنان دو برابر می‌شدند و حتی باید با دو غول در هر مرحله مبارزه می‌کردید. روند سختی بازی با توجه به تعداد بازی‌کننده‌ها تغییر می‌کرد؛ اما بازی‌کننده‌ها می‌توانستند با همکاری یکدیگر ضربه‌های ترکیبی مختلفی را روی دشمنان اجرا کنند.

روند بازی به‌صورتی طراحی‌شده بود که بازی‌کننده‌ها در هر قسمت با تعداد مشخصی دشمن مبارزه می‌کردند. دشمنانی که از جهت‌های مختلف به سمت آن‌ها هجوم می‌آوردند. بازی‌کننده زمانی می‌توانست یک قسمت را پشت سر بگذارد که تمام دشمنان آن صحنه را از بین می‌برد.

در مجموعه بازی‌های Streets of Rage بازی‌کننده‌ها می‌توانستند از سلاح‌های سرد هم در جریان مبارزه‌ها استفاده کنند. چاقو، بطری و لوله‌های فلزی مختلفی در محیط بازی پراکنده‌شده بودند که با استفاده از آن‌ها می‌شد آسیب بیشتری به دشمنان وارد کرد.

با توجه به این موضوع که سال‌ها از عرضه این بازی‌ها می‌گذرد، همچنان افراد زیادی هستند که این عنوان‌ها را به شکل‌های مختلف تجربه می‌کنند. این مجموعه بازی‌ها در سال ۲۰۱۱ از سوی سگا برای پلتفرم‌های iOS عرضه شدند، اما پس از مدتی از فروشگاه اپل حذف شدند.

حتی گروهی از علاقه‌مندان به این بازی پس از سال‌ها نسخهٔ بازی‌سازی شدهٔ این مجموعه را به‌صورت غیر رسمی راهی بازار کردند. این بازی ترکیب خوبی از سه نسخهٔ منتشرشده از این مجموعه بازی‌ها بود و بازی‌کننده‌ها با همان فضای کلاسیک و روند بازی هیجان‌انگیز مواجه می‌شدند.

مجموعه بازی‌های Streets of Rage از جمله بازی‌های کلاسیک به‌یاد ماندی به شمار می‌روند که همچنان می‌توان آن‌ها را بازی کرد و از نسخه‌های مختلفش لذت برد.