ای عبدالعظیم!
سلام مرا به دوستانم برسان و با آنان بگو:
راهی برای شیطان نگذارند که بر نفس آنان چیره شود

و آنان را فرمان بده:
به راستی در گفتار،
به ادای امانت،
به خاموشی و ترک بگومگوهای بیهوده و ترک آنچه به کارشان نمی آید
به شتافتن سوی یکدیگر،
به رفتن به دیدار یکدیگر،
که این‌ها وسیله‌ای است برای نزدیکی به من.

 بگو که خود را به درافتادن با یکدیگر مشغول نسازند، چندان که بخواهند یکدیگر را بدرند؛
من با خود عهد کرده‌ام که هر کس چنین کند، و یکی از دوستان مرا به خشم آورد، از خدا بخواهم تا در دنیا او را به درشت‌ترین عذاب گرفتار کند و در آخرت از زیان‌کاران باشد.

آنان را آگاه ساز:
خداوند بر نیکوکار آنان خواهد بخشید
و از بدکار آنان در خواهد گذشت
مگر آن انسان بدکاری که به خدا شرک ورزد،
یا یکی از دوستان مرا بیازارد،
یا در دل بدی او را بخواهد؛
که خداوند چنین کسی را هرگز نبخشاید،
مگر آن که از کردارش دست بردارد.
اگر او بازگشت، خدا نیز ببخشاید،
و گر نه، روح ایمان را از دلش بیرون کند،
و بدین سان از حوزهٔ ولایت من خارج شود،
و او را از ولایت ما بهره‌ای نباشد.
... به خدا پناه می‌برم!

وصیت مولای ما امام رضا علیه السلام به حضرت عبدالعظیم حسنی