1. حجاب یکی از بایسته‌های مهم دینی و برای حفظ حرمت و شخصیت انسان و تلاش در جهت مصونیت بخشی به او در برابر جهان هرزه و ناپاک است. حجاب بدن زن را از دیدگان حفظ می‌کند و ارزش و شخصیت او را بالا می‌برد؛ درست مانند یک قطعه طلا و جواهر که در پوشش‌ها و محفظه‌های امنیتی و محکم نگه داری می‌شود.

2. اصل حکم حجاب از ضروریات است و منکر آن، حکم منکر ضروری را دارد و منکر ضروری محکوم به کفر است، مگر این که معلوم باشد که منکر خدا و یا رسول نیست. (استفتا از امام خمینی، به نقل از: احکام خانواده، ص 274)

3. نکته مهم مقدار پوشش و حجاب زن در محیط و خانه و یا هنگام عبادت است. زن در مقابل نامحرم و در هنگام عبادت، باید تمام بدن حتی سر و موی خود را بپوشاند؛ ولی پوشاندن صورت به مقداری که در وضو شسته می‌شود و دست‌ها تا مچ و پاها تا مچ لازم نیست.

4. اگر مردی با قصد شهوت و لذت نگاه می‌کند، بر زن واجب است تمام بدن - حتی صورت و دست‌ها - را بپوشاند و بین محرم و نامحرم فرقی نیست (عروة الوثقی، ج 1، ص 550)

5. امام راحل (ره) در پاسخ به این پرسش که "پوشیدن دستکش و زدن پوشیه و روبند در چه صورتی برای بانوان مستحب یا واجب است"، می‌فرماید:

"رعایت هر چه بیشتر حجاب مستحب است و در صورتی که پوشیده نبودن وجه، موجب رتبه و مفسده باشد، پوشاندن واجب است و در فرضی مضر بودن، اجتناب شود". (احکام خانواده، ص 286)

6. پوشاندن صورت و حفظ حجاب برتر، امری پسندیده و نیک است؛ اما باید توجه گردد که این مقدار واجب نیست و شخص می‌تواند در صورتی که نامحرم به او نگاه می‌کند، صورت خود را با چادر بپوشاند و در بقیه موارد، مثل مردم عادی رفتار کند و لازم نیست خود را انگشت نما سازد و یا موجب جلب توجه دیگران گردد.

پس شما ضمن این که حجاب کامل خود را با چادر و مقنعه حفظ می‌کنید، می‌توانید دیگران را به این امر رهنمون شوید و فلسفه و حکمت‌های حجاب را برای آن‌ها بیان کنید و لازم نیست با زدن پوشیه آن‌ها را حساس سازید.

پس بهتر است مثل مردم عادی رفتار کنید و در صورت لزوم، صورت خود را با چادر بپوشانید؛ هر چند استفاده از پوشیه نه تنها اشکالی ندارد، بلکه به احتیاط نزدیک‌تر است.