یکی از مسائل مهمی که باید پدران و مادران به آن توجه کنند، مسئله‌ی تنبیه بدنی، و زدن کودکان است، باید سعی کنند، کودک را نزنند، بلکه با حالات روانی و اخلاقی او را سرزنش، و آگاه نمایند، تا دیگر عمل زشت گذشته، را تکرار نکند. روانشناسان کودک، می‌گویند کودکانی که از پدر و مادر خود کتک می‌خورند و تنبیه می‌شوند دچار انحرافات اخلاقی فراوانی می‌گردند از قبیل:

1- کارها و واقعیت‌ها را از پدر و مادر پنهان می‌کنند.

2- حیله گر و چند چهره می‌شوند.

3- به دروغ‌گوئی و کلک زدن روی می‌آورند (برای اینکه کتک نخورند.)

4- خشن و شرور و بدبین می‌شوند.

5- دشمن پدر یا مادر شده و اقدام به کارهای خطرناکی می‌کنند.

6- کینه توز و انتقام جو می‌شوند.

7- سعی می‌کنند به برادران و خواهران خود ظلم و تعدی نمایند.

8- از خانه فرار کرده و به انواع آلودگی‌ها پناه می‌برند.

مخصوصاً در مواردی که، کتک بی‌جا، یا زیادی، و غیرعادلانه باشد، و کودک علت تنبیه بدنی را نداند، خیلی زود منحرف می‌شود و تحمل نمی‌کند. (1)

شخصی از امام رضا (علیه‌السلام) پرسید فرزند بدی دارم و از کودکش شکایت کرد امام پاسخ داد: لا تضر به و اهجره و لا تطل: او را نزن بلکه با کودک قهر کن، اما قهر کردن تو طولانی هم نشود (2) در این دستورالعمل امام، بحث‌های مهمی در روانشناسی و فن تربیت وجود دارد امام، از تنبیه بدنی کودک، نهی فرمودند، سپس راه حل را در مسائل عاطفی (قهر کردن) و روانی نشان دادند، که پدر قهر کند و مادر واسطه شود و کودک قول بدهد که دیگر کار بد نکند. مخصوصاً علی علیه‌السلام عصبانی شدن را در امور تربیت را بی‌فایده می‌داند که با زدن و خشونت نمی‌شود کودک را عوض کرد. (لا ادب مع غضب) (3)

پی​نوشت​ها:

1- زندگی و پرورش کودک. ژان پیاژه ص 37 و 43.

2- بحارالانوار ج 23 ص 114.

3- غررالحکم