اگر کودک در نخستين سال‌هاي زندگي خود از محبت محروم بماند، از نظر رواني چه اتفاقاتي برايش خواهد افتاد؟

در اين حالت، هسته اصلي و اساسي عصبيت و بيماري‌هاي رواني در وي تکوين مي‌يابد که بعدها در بزرگ‌سالی، منشأ بسياري از درگيري‌هاي عاطفي و اضطراب عميق در او خواهد شد. نقل شده است روزي مردي نزد پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) آمد و گفت: «من فرزندي دارم که تاکنون او را نبوسيده‌ام!» همين که او از نزد رسول خدا(صلي الله عليه و آله و سلم) دور شد آن حضرت فرمودند: «اين مرد از نظر من از دوزخيان است».

چه قدر بايد به کودکانمان محبت کنيم تا آن‌ها از لحاظ رواني به‌اندازه کافي امنيت خاطر داشته باشند؟

يکي از نيازهاي اساسي رواني افراد، برخورداري از محبت ديگران است. کودک از نخستين لحظه تولد مي‌خواهد خود را به مادر بچسباند و هدف از جنب و جوش‌هايش همين است. مادر است که اولين تماس ميان کودک و ديگران را برقرار مي‌کند و در او ميل به ارتباط با اشخاص ديگر را به وجود مي‌آورد. او وقتي در نقش مادري خود مهارت خواهد يافت که به کودک علاقه‌مند باشد و او را از مهر و محبت و سلامتي برخوردار کند. دقت کنيد کودک شما اگر از محبت پدر و مادر به‌طور متعادل بهره ببرد رواني شاد و بانشاط خواهد داشت و در باطن خود احساس محروميت نمي‌کند و گرفتار ناکامي و مشکلات رواني نمي‌گردد.