رابطه زناشویی همیشه با دنیایی از عشق و امید و انتظار شروع می‌شود. امید به اینکه احساساتمان درک و پذیرفته شود و امید به اینکه به‌جایگاه امنی برسیم که احساس کنیم توسط نزدیک‌ترین فرد زندگی‌مان حمایت می‌شویم اما گاهی این امید در برخورد با واقعیت رنگ می‌بازد، نیازها برآورده نمی‌شود و برداشت‌های اشتباه به‌تدریج روابط همسران را تیره می‌سازد. در نتیجه خشم در روابط آن‌ها رشد می‌کند تا جایی که تمام امیدها و آرزوها نقش بر آب می‌شود و به‌جای آن تصاویر زیبا، صحنه‌های زشت و ملال‌آور در روابط حاکم می‌شود و هریک از زوجین احساس تنهایی شدید می‌کند و با این احساس هر لحظه از هم دورتر می‌شوند و حتی کارشان به پرخاشگری و خشم نیز می‌رسد.