نیاز روانی بچه‌های ما، عبارت است از انتقال اثر شش میم. این ششمیم را هر کس در کارنامه گذشته زندگی‌اش دریافت کرده باشد، میم هفتمش موفقیت است که خود به خود پدید خواهد آمد: 1- تو محبوبی، 2- تو محترمی، 3- تو مطرحی، 4- تو مهمی، 5- تو مفیدی و 6- تو می‌فهمی.

اگر ما در رفتار و گفتارمان این 6 میم را به فرزندانمان انتقال دهیم میم هفتم "موفقیت" خودبه‌خود خواهد آمد؛ یعنی باتری روانی انرژی‌دهنده فرد شارژ خواهد شد. در آن صورت این آدم در تحصیل و زندگی و کار و... . موفق خواهد شد.

ضد این شش میمی که گفتید، آیا چیزهای دیگری هم هستند که اگر پدر و مادرها انجامش ندهند، عکس این نتیجه را بگیرند؟

بله، آرایه 7 «ت» است که خیلی سخت است. این 7 «ت» را هر کسی دریافت کرد، «ت» هشتمش تباهی است که انتظارش را می‌کشد: 1- تنبیه، 2- توهین، 3- تهدید، 4- تحقیر، 5- تبعیض، 6- تنفر و 7- ترس. همه افراد شکست خورده و جامعه ستیزها و...، در کارنامه‌های خود این «ت» ها را دارند، یعنی تأثیر «ت» تحقیر با «ت» تحسین، زمین تا آسمان است.»

بنابراین اگر تلاش کنیم که نکات و ویژگی‌های مثبت فرزندانمان را برجسته نموده و آن‌ها را بابت این ویژگی‌ها تشویق نماییم به‌صورت ناخودآگاه و بلکه شاید آگاهانه سعی بر آن خواهند داشت تا برای تشویق بیشتر و مورد تأیید قرار گرفتن آن ویژگی‌ها را در وجود خود افزایش دهند.

اگر ما در رفتار و گفتارمان 6 میم را "1- تو محبوبی، 2- تو محترمی، 3- تو مطرحی، 4- تو مهمی، 5- تو مفیدی و 6- تو می‌فهمی" به فرزندانمان انتقال دهیم میم هفتم "موفقیت" خودبه‌خود خواهد آمد.

و حال آنکه در صورت تحقیر و تنبیه آنان، خود را به همان صورتی می‌پذیرند که شما آن‌ها را خطاب نمودید و متصور شده‌اید. به‌علاوه این که خاصیتی در تنبیه هست که در تشویق یافت نمی‌شود و آن ایجاد روحیه مقاومت و لجبازی است. با ایجاد این حالت در وجودش، زمینه‌ای را برای عدم پذیرش هرچه راستی و درستی است فراهم می‌کنیم.

کافی است کمی فکر کنید شما بیشتر توسط کسانی که محبت و عشق خود را ابراز می‌کنند و در ایفای آن خساست به خرج نمی‌دهند جذب می‌شوید یا افرادی که مدام با تحقیر شما در جهت لطمه به شخصیتتان فعالیت می‌کنند.