ازدواج و تشکیل خانواده یکی از اهداف و تصمیمات مهم در زندگی افراد جامعه است که اگر همراه با تعقل و دوراندیشی نباشد، نتیجه‌ای جز سرخوردگی و شکست نخواهد داشت.

 یک خانواده محکم و منسجم که همه اعضای آن در جای اصلی خود قرار دارند، همواره می‌کوشند در همه موارد پشت و یا رویاروی یکدیگر باشند. در چنین خانواده‌هایی ارزش‌ها و قابلیت‌های هر شخص اعم از بزرگ و کوچک کشف و شکوفا می‌شود. در نتیجه هر مرحله از زندگی به گونه و شیوه‌ای مرتب پیش خواهد رفت و چنانچه مشکلی هم پیش آید، همه با همفکری و همیاری یکدیگر به‌سرعت مانع به وجود آمده را برطرف خواهند کرد.

 و اما همه مسائل و مشکلات زمانی پیش می‌آید که خانواده‌ای دارای انسجام و همبستگی لازمه نباشند. آن وقت است که هر یک از افراد خانواده سازی جدا و مخالف دیگری خواهد نواخت و این ارکستر ناهماهنگ و ناموزون که رهبر و راهبری ندارد، در کوران مسائل و مشکلات زندگی، بسیار زود از هم خواهد پاشید و در نتیجه انسان‌هایی از هم بیگانه و در خود شکسته خواهد ساخت که هر یک برای خود تصمیمی در خفا خواهند گرفت بی‌آنکه به‌راستی از عواقب آن باخبر باشند. مشورت و همدلی در چنین محیطی معنا ندارد و شاید گمان می‌کنند ازدواج راهی برای رهایی و خلاص شدن از موقعیت موجود باشد. اما غافل هستند که انتخاب عجولانه و بی‌مشورت یا حتی تحمیل نظر نیز می‌تواند به سهم خود عاقبتی تیره و تاریک داشته باشد.

 اغلب اوقات بزرگ‌ترها می‌توانند نتیجه سال‌های عمر خود و تجربیاتی را که به دست آورده‌اند، در کسوت یک راهنمای خوب و صالح در اختیار فرزندان و جوان‌ترها قرار دهند. به‌شرط اینکه اجازه دهند آن‌ها هم آموخته‌های خود را از زندگی، هر چند اندک، به کار گیرند تا ذره‌ذره به پختگی و بلوغ فکری برسند.

 اگر به هدف و تصمیمی چنین مهم و آینده ساز، کوچک و یا سایه‌وار نگاه کنیم، حاصلی جز شکست و خستگی ممتد از زندگی نخواهد داشت. زندگی جدی‌تر از آن است که سرسری و باری به هر جهتی گرفته شود. کاری نکنیم که سال‌ها بعد حاصلی جز افسوس نداشته باشد.

نویسنده: نسرین قربانی