آمارهای نهادهای ناظر بین‌المللی می‌گوید ایران، دومین مصرف‌کننده لوازم آرایش در خاورمیانه و هفتمین واردکننده لوازم آرایشی در جهان است.

گرایش زنان به آرایش‌های افراطی، از رویکردهای متفاوتی قابل تبیین است. جامعه شناسان، روانپزشکان و روان شناسان مسائل گوناگونی را به عنوان علل این افراط عنوان می‌کنند که مهم‌ترین آنها، انواع اختلالات شخصیتی از جمله اختلال شخصیت وسواسی، نیاز به خودنمایی در شخص در گرایش به آرایش‌های غلیظ و ناهنجار دخیل می‌داند.

جامعه شناسان معتقدند گاه آرایش بیش از حد و غیرمتعارف در دختران و پسران تبدیل به ابزاری برای کسب قدرت اجتماعی و لجبازی می‌شود، آن‌ها کج دهنی خود به برخوردهای نسنجیده خانواده و اجتماع را با رنگهای تند صورت‌هایشان یا هر نوع هنجارشکنی ممکن نشان می‌دهند.

روش‌های پرورشی سخت گیرانه، تعصبات کور و بی منطق جوانان را عصیان زده خواهد کرد، که بی احترامی به عرف جامعه از پیامدهای آن است.

همچنین بالاتر بودن تعداد دختران نسبت به پسران و تغییر ملاک‌های ازدواج از دیگر علل علاقه مندی آن‌ها به متفاوت بودن است. به گفته بسیاری از جوانان، اولین ملاکها برای ازدواج، ثروت و زیبایی هستند و قابلیت فرد برای درآمدزایی و رشته و مدرک تحصیلی در درجه دوم قرار دارند. به این ترتیب زمانی که چهره اولین عامل انتخاب محسوب شود، طبیعی است که فرد از بابت ظاهرش نگران باشد.

البته دکتر بهنام اوحدی، روانپزشک، می‌گوید: نمی‌شود به هر کس که آرایش می‌کند برچسب بیمار روانی زد؛ اما زمانی که آرایش کردن و نکردن سبب ایجاد اضطراب و افسردگی یا رفع آن شود و احساس نیاز به آرایش فرد را اندوهگین کند و اختلال کارکرد شغلی، تحصیلی، یا روزانه به وجود آید، می‌توان به عنوان نوعی مشکل روانی آن را بررسی کرد.