سحر احمدپور با حضور محجبه خود در جشنواره فیلم فجر همه را متحیر کرد.

 این بازیگر جوان در حالی به جشنواره فیلم فجر آمد که در چند سال اخیر سالن های جشنواره به سالن‌ مد و خود نمایی بازیگران غرب زده تبدیل شده

 است.

 اما حجاب کامل او مانند روحی تازه بر کالبد جشنواره‌ای که نام فجر را یدک می کشد و در ایام جشن‌های پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی برگزار

 می‌شود منتقدان را به آینده سینمای ایران امیدوار کرد. 

هرچند افرادی که مخالف نظام و ارزشهای انقلاب اسلامی هستند مانع حضور این قبیل بازیگران در عرصه سینما می شوند،

  وی برای حفظ موقعیت و حضور خود در سینما باید تلاش کند.

**********

 آیا زن مسلمان، می‌تواند بی حجاب باشد ولی خود را مسلمان بداند ؟

 آیا ایمان تنها به خدا کافی است؟ 

در پاسخ به افرادی که میگویند دل انسان باید پاک باشد و عمل مهم نیست خواندن مطالب زیر خالی از لطف نیست.

یکی از مسائل مهم، که از دیرباز، مورد بحث واقع شده این است که آیا ایمان و عمل صالح، عامل مستقلی برای سعادت ابدی است یا مجموع آنها موجب سعادت است؟

گروهی به نام «مرجئه» در همان قرن اول ظهور اسلام بر آن بودند که وجود ایمان، برای سعادت ابدی کافی است و ارتکاب گناه، ضرری به سعادت مؤمن نمی‌زند.

 این عقیده به شدت از سوی گروه‌های مسلمان دیگر، رد شد.

 حقیقت آن است تنها وجود ایمان برای آدمی کافی نیست و چنان نیست که با وجود ایمان، هر گناهی بخشیده شود و هیچ اثر سویی نداشته باشد.

توضیح این نکته به تبیین ماهیت ایمان و نصاب ایمان و رابطه آنها با عمل انسان مشخص می شود.

 حقیقت ایمان:

ایمان، حالتی قلبی و روانی است که در اثر دانستن یک مفهوم و گرایش به آن، حاصل می‌شود و با شدت و ضعف

 هر یک از این دو عامل، کمال و نقص می‌پذیرد.

این تعریف، به این نکته اشاره دارد که تنها آگاهی و اطلاع در ایمان کافی نیست بلکه افزون بر آن، گرایش به مورد آگاهی و انکار نکردن
 و انجام ندادن ضد آن نیز شرط است چنان که قرآن کریم می‌فرماید: «و جحدوا بها و استیقنتها انفسهم ظلما و علوا آیات الهی را از روی ستم و برتری جویی انکار کردند در حالی که به آنها یقین پیدا کرده بودند»

 نصاب ایمان:

بر حسب آنچه از آیات شریفه و روایت‌ها استفاده می‌شود، حداقل ایمان برای سعادت ابدی عبارت است از ایمان به خدای یگانه
و پاداش و کیفر اخروی و صحت آنچه بر انبیاء (ع) نازل شده است و لازمه آن تصمیم بر عمل به دستورهای خدای متعال است.

بنابراین، کسی که آگاه به حقیقتی است ولی تصمیم دارد که هیچ گاه به هیچ یک از لوازم آن، عمل نکند، ایمان به آن نخواهد داشت
و حتی اگر تردید داشته باشد که به آنها عمل کند یا نکند باز هم هنوز ایمان نیاورده است.

 قرآن کریم می‌فرماید: گروهی از اعراب بیابانی به پیامبر اکرم گفتند ما ایمان آوردیم. بگو: شما ایمان نیاورده‌اید بلکه فقط بگویید اسلام آوردیم و هنوز ایمان در دل‌هایتان وارد نشده است»

از آنچه گذشت، معلوم می‌شود، ایمان قلبی بدون عمل به دستورات شرعی در سعادت و نجات انسان، کافی نیست

 به ویژه افرادی که در عین آگاهی از دستورات شرعی، آن را انکار کرده و انجام نمی‌دهند.