گروهی از افراد با تنبیه کودکان مخالفاند و گروهی بر این عقیدهاند که تنبیه، در آموزش کودکان به کار می‌آید. از نظر این گروه، تنبیه و خشونت یکسان نیست. به عقیده آنان تنبیه بر خلاف خشونت ارزش آموزشی دارد و تنها به خاطر آرامش درونی و تخلیه خشم خود آن را اجرا نمی‌کنیم. برای کودک یادآور تعهد و مسوولیت است و اخلاقیات را به کودک می‌آموزند.

اعمال قدرت در خانه گاهی برای والدین لازم است و بعضی مواقع شرایطی پیش می‌آید که تنبیه نکردن کودکان اشتباه محض است. به گزارش خبر گزاری فرانسه طبق آماری که در سال 2002 در فرانسه گرفته شد، 58 درصد والدین در اغلب موارد فرزندانشان را تنبیه می‌کنند اما 28 درصد در شرایط استثنایی و 16 درصد به هیچوجه فرزندشان را تنبیه نمی‌کنند.

اجرای تنبیه‌های بدنی جز ایجاد مقاومت درونی و لجبازی هیچ سودی نخواهد داشت.

سه گروه خانواده وجود دارند که در آنها تنبیه رابطه نزدیکی با آموزش فرزندان دارد.

گروهی از خانوادهها که به آنها «قراردادی» میگویند، کودک را به شدت تنبیه می‌کنند ولی به طور معمول قبل از تنبیه از کلماتی همچون «اگر دفعه دیگر این کار را تکرار کردی اینگونه خواهد شد» استفاده کردهاند و چون کودک قرارداد را زیر پا گذاشته، وی را تنبیه می‌کنند.

گروهی دیگر از خانوادهها «مدیرند». در اینگونه خانه‌ها همیشه حرف والدین باید پیش رود و به طور معمول قبل و بعد از تنبیه جمله «باید حرف گوش کنی» تکرار می‌شود.

گروه سوم خانوادههای «توافقی» اند و بیشتر صلح می‌کنند و دنبال تنبیه کودکانشان نیستند.

در مواقع محروم سازی به هیچ وجه کودک را از تاریکی و تنهایی نترسانید.

چه نوع تنبیهی و چگونه؟

از جنبه تئوری، تنبیهی خوب است که در عین اینکه کودک را فرمانبردار کند این حس را به او ندهد که قدرتی او را مجبور به انجام کاری می‌کند. به هر حال به نظر می‌رسد تنبیه بدنی امری رایج و قابل قبول است. با این حال روانشناسان تنبیه کودک را بیارزش و غیرموثر می‌دانند. آن‌ها تنها با نوعی از تنبیه موافقاند که در آن ضربهای آرام و بدون درد روی بدن کودک زده شود تا در عین حال که احساسات کودک را خدشهدار نکند اشتباه کودک را به او نشان دهد.

پس تنها در شرایطی که ضروری است، فرزندتان را تنبیه کنید و در این صورت از محروم سازی استفاده کنید.

هرگز مواردی را که تعادل روانیاش را بر هم می‌زنند، حذف نکنید. اگر فرزندتان عاشق فوتبال است و می‌خواهید تنبیهش کنید، دیدن فوتبال را غدغن کنید نه بازی کردن آن را. در مواقع محروم سازی به هیچ وجه کودک را از تاریکی و تنهایی نترسانید.

گفتن جملاتی مثل " برو توی آن اتاق که تنها باشی و یا می‌کنمت توی حمام چون تاریکه "به ایجاد ترس‌های مرضی در کودک کمک می‌کند و عامل مهمی در ایجاد اضطراب در افراد است. پیش از اعمال شرایط تنبیهی حتماً به کودک در مورد نتیجه کارش و در نظر گرفتن نوع تنبیه صحبت کنید.

و او را در جریان هدف و مقصود او قرار دهید. از نظر تمامی مشاوران کودک، کلام بهترین راهحل برای هوشیار کردن کودک است. شاید کلمات کافی نباشد و تنبیه به نظر، ضروری برسد ولی به هر حال هر دو در کنار هم برای کودک آموزنده خواهند بود. اما همواره در نظر داشته باشید که اجرای تنبیه‌های بدنی جز ایجاد مقاومت درونی و لجبازی هیچ سودی نخواهد داشت. از مضرات دیگر تنبیه آن است که بدون آموزش اعمال مثبت تنها کودک را از اعمال منفی باز می‌داریم، ضمن آنکه اعتماد به نفس را در او کاهش می‌دهیم.

پیش از اعمال شرایط تنبیهی حتماً به کودک در مورد نتیجه کارش و در نظر گرفتن نوع تنبیه صحبت کنید.