می‌شد نخوابد در بستر پیام‌بر، می‌شد جانش را سپر بلای رسول نکند، فقط یکی از آیه‌های قرآن کم می شد؛ وَ مِن النّاس مَن یشری نفسه ابتغاء مَرضات الله (1)

می‌شد در رکوع انگشترش را به آن فقیر انفاق نکند. فقط شاید یکی از آیه‌های قرآن نازل نمی‌شد؛ إنما وليكم الله ورسوله والذين آمنوا الذين يقيمون الصلاة ويؤتون الزكاة وهم راكعون. (2)

می‌شد این‌قدر عزیز نباشد برای پیامبر. که قرآن نگوید اَنفسنا  (3) که همه نگویند «انفسنا»ی ماجرای مباهله، علی بود؛ جانِ پیامبر.

می‌شد با هم‌سرش، با بچه‌هاش، آن سه روز، افطارشان را به مسکین و یتیم و اسیر ندهند، فقط قرآن دیگر «هَل اَتی» (4) نداشت.

می‌شد آن‌قدر شجاعانه و دلیرانه نجنگد که قرآن حتی به ضربه سمّ اسبش قسم بخورد؛ و العادیات ضبحاً. فالموریات قدحا (5)

 می‌شد باب مدینه علم نبوی نباشد، که دوست و دشمن بگویند مَن عِنده عِلم الکتاب (6) ، علی‌ست.

می‌شد این‌قدر ولایتش مهم نباشد که در حج آخر آیه بیاید بلِّغ ما اُنزل الیک من ربک فاِن لَم تفعل فَما بلّغت رسالته (7) که دست عزیزی دستش را بالا ببرد و بگوید من کنت مولاه فهذا علیٌّ مولاه. که خدا جبرییل را دوباره روانه کند؛ اَلیوم اکملت لکُم دینکُم و اتممتُ علیکُم نعمتی ... (8)

می‌شد؟! می‌شد اگر او علی‌بن‌ابیطالب نبود؛ خبر بزرگ؛‌ نبأ عظیم. که اگر نبود، اقلّش، سیصد تا از آیه‌های قرآن کم می‌شد  (9)

1.  بقره 207

2.  مائده 55

3. آل عمران 61

4.  سوره دهر

5.  عادیات 1و 2

6.  رعد 43

7.  مائده 67

8. مائده 3

9. ابن عبّاس می‌گوید: نزلت فی علی ثلاث مائه آیه: سیصد آیه در شأن علی نازل شده است.