استمنا به این معنی است که فرد در رابطه جنسی با خود، کاری کند که منی از وی خارج شود. خودارضایی هنگامی رخ می‌دهد که فرد به قصد انزال منی و لذت جنسی خود را تحریک می‌کند تا به اوج لذت برسد. از امام صادق (ع) سؤال شد: «استمنا و گناه آن چیست؟» فرمود: «گناهی بزرگ است و خداوند در کتاب خود از این عمل انسان‌ها را نهی فرموده است. کسی که به چنین عملی دست می‌زند، گویی با خود ازدواج کرده است؛ اگر از کار وی آگاه می‌شدم با وی غذا نمی‌خوردم.» سؤال‌کننده گفت: «ای فرزند رسول خدا، مأخذ این سخن را که فرمودید از کتاب خداست، برای من بیان کن.» امام فرمود: «فمن ابتغی وراء ذلک فاولئک هم العادون» (مؤمنون، 7؛ معارج، 31)، «کسانی که بیرون از آن چه گفته شد، طلب کنند از حد تجاوز کرده‌اند.» سپس چنین ادامه دادند: «و استمنا خارج از این محدوده است.»

آثار جسمی و روانی استمنا زیان‌بار است که به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود:

1 تحریک زیاد هیپوتالاموس و در نتیجه تحریک افراطی غدد جنسی که سبب پرکاری نامتناسب آن‌ها می‌شود و بلوغ زودرس را به دنبال دارد.

2 کاهش و تخلیه مکرر قوای جسمی و روحی که به ضعف عمومی بدن و بالاخره پیری زودرس می‌انجامد.

3 به علت افزایش جریان خون در اعضای تناسلی، مغز و مراکز حساس دیگر، پیوسته دچار کاهش نسبی جریان خون می‌شود.

4 رکود فکری، اختلال و ضعف حافظه و کاهش اراده در کسانی که استمنا می‌کنند، دیده می‌شود.

5 ضعف بینایی و بی‌اشتهایی و در صورت افراط، ضعف استخوانی و ناراحتی‌های مفصلی در این افراد شایع است.

6 فرد از نظر فکری نوعی توجه نسبتاً مداوم به موضوع‌های جنسی پیدا می‌کند که این امر مانع تفکر آزاد وی می‌شود.

7 در مراحل افراطی به ضعف جنسی و انزال زودرس منجر می‌شود.

8 به علت ارضای ناقص و غیرطبیعی، بعد از ازدواج غالباً در امور زناشویی با مشکل مواجه می‌شوند.

9 گوشه‌گیری، یأس و بی‌تفاوتی نسبت به مسائل مهم و حیاتی، غم و کدورت روانی از عوارض دیگر آن است.

10 در موارد شدید خودآزاری ایجاد شده و فرد از آزار رساندن به خود لذت می‌برد (صبور اردوبادی، 1367: ص 124).