بعضی مردها به بیماری بدگمانی و سوءظن مبتلا هستند. بی‌جهت نسبت به همسرانشان بدبین هستند و درباره آنان احتمال خیانت می‌دهند.

هر مردی که بدین بیماری خانمان‌سوز مبتلا شد زندگی را به خودش و خانواده‌اش تلخ می‌کند. ایراد و بهانه‌جویی می‌کند. نسبت به اعمال و حرکات همسرش به نظر بدبینی نگاه می‌کند و مانند سایه او را تعقیب می‌نماید. چون سوءظن دارد، از در و دیوار شاهد و قرینه پیدا می‌کند.

خانواده‌ای که به مرض بدگمانی مبتلا شوند، آسایش و خوشی ندارند. آب خوش از گلوی هیچ کدامشان پایین نمی‌رود. مرد همانند یک پلیس مخفی دائماً از اعمال و حرکات همسرش مراقبت می‌نماید. زن بیچاره هم ناچار است همانند یک متهم بی‌گناه همواره در شکنجه و عذاب روحی و در حال محدودیت و تحت نظر زندگی کند. بنیاد چنین خانواده‌ای همواره در معرض خطر قرار دارد.

مرد باید تعصب‌های غلط و توهمات بیجا را از خویش دور گرداند وبر طبق موازین عقل و وجدان رفتار کند. نسبت خیانت به کسی دادن موضوع بسیار دشوار و پر مسؤولیتی است. تا موضوع خیانت با دلیل و شاهد قطعی به اثبات نرسد نمی‌توان کسی را متهم کرد.

خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:

ای کسانی که ایمان آورده‌اید از بسیاری از گمان‌های بد اجتناب کنید زیرا بعضی گمان‌ها گناه است (1).

خانواده‌ای که به مرض بدگمانی مبتلا شوند، آسایش و خوشی ندارند. آب خوش از گلوی هیچ کدامشان پایین نمی‌رود. مرد همانند یک پلیس مخفی دائماً از اعمال و حرکات همسرش مراقبت می‌نماید. زن بیچاره هم ناچار است همانند یک متهم بی‌گناه همواره در شکنجه و عذاب روحی و در حال محدودیت و تحت نظر زندگی کند. بنیاد چنین خانواده‌ای همواره در معرض خطر قرار دارد.

آقای محترم!

همسر شما اگر از مردی تعریف کرد دلیل آن نمی‌شود که به او دل‌بسته است.

اگر کمتر از سابق اظهار محبت می‌کند دلیل آن نیست که نسبت به دیگری دل‌بسته است. شاید از شوهرش دلخوری داشته باشد.

شاید غم و غصه‌ای به دل داشته باشد، شاید بیمار باشد. شاید در اثر بی‌توجهی و عدم اظهار محبت شوهرش، نسبت به زندگی دلسرد شده باشد.

آقای محترم!

دست از سوءظن بردار. مانند یک قاضی باانصاف در محکمه داوری بنشین و ادله و شواهد احیاناً خیانت همسرت را با دقت و انصاف بررسی کن و مقدار دلالت آن‌ها را بسنج و ببین آیا قطعی هستند یا ظنی یا احتمالی؟

من نمی‌گویم بی‌غیرت باش بلکه می‌گویم:

به هر دلیلی به مقدار دلالتش ترتیب اثر بده نه زیادتر. چرا برای بعضی توهمات بیجا و شواهد پوچ زندگی را به خودت و خانواده‌ات تنگ می‌کنی؟ اگر کسی با همین قبیل شواهد خیالی خودت را متهم سازد چه حالی پیدا می‌کنی؟ چرا انصاف و وجدان نداری؟

مواظب باش در غیر موضع غیرت، غیرت به خرج ندهی. زیرا این عمل افراد صحیح را به سوی فساد و افراد پاکدامن را به جانب گناه متمایل خواهد ساخت.

چرا آبروی خودت و همسرت را می‌ریزی؟

حضرت علی علیه‌السلام به فرزندش امام حسن فرمود: مواظب باش در غیر موضع غیرت، غیرت به خرج ندهی. زیرا این عمل افراد صحیح را به سوی فساد و افراد پاکدامن را به جانب گناه متمایل خواهد ساخت (2).

اگر نسبت به همسرت بدبین هستی مطلب را با هر کس در میان نگذار زیرا ممکن است در اثر دشمنی یا نادانی یا تظاهر به خیرخواهی، بدون دقت و بررسی، عقیدهٔ تو را تأیید نمایند بلکه شواهد بی‌اساس دیگری را بدان بیفزایند و سوءظنت را به مرحله یقین برسانند و بدین وسیله دنیا و آخرتت را تباه سازند.

اگر خواستی از راهنمایی‌های دیگران استفاده کنی با دوستان عاقل و باتجربه و خیرخواه و عاقبت‌اندیش مشورت کن. بهتر از همه این که نسبت به هر یک از اعمال و رفتار همسرت بدبین هستی مطلب را با صراحت با خودش در میان بگذار و توضیح بخواه. لیکن منظورت این نباشد که مطلب را به اثبات برسانی.

پی‌نوشت:

1-سوره حجرات آیه 12.

2-بحار جلد 103 ص 252

منبع: برگرفته از کتاب " همسرداری "