چرا زن و شوهر از زندگی مشترک خسته می‌شوند؟

کیفیت رابطهٔ زناشویی هر کسی، نتیجهٔ باورها، اندیشه‌ها، رفتار و کردار خویش بوده و به تصمیمات و عملکرد گذشته‌اش مربوط می‌شود. به عبارت دیگر، رابطهٔ زناشویی مطلوب یا نامطلوب هر کسی، چه از زندگی مشترک راضی باشد و چه ناراضی، بازتاب باورها، اندیشه‌ها و کنش و واکنش رفتار از بدو ازدواج خویش است و همان چیزی است که یا خواستار آن بوده یا زیر بار آن رفته است.

زوج‌های موفق، دست از خودمحوری و بی‌تفاوتی برمی‌دارند، تغییرات را پیش‌بینی کرده و بر آن‌ها مسلط می‌شوند و به منظور همراه شدن با رابطه‌های در حال تغییر، خودشان نیز تغییر می‌کنند.

وقتی زن و شوهر، فاقد اطلاعات و مهارت کافی برای زندگی مشترک باشند، در ایجاد هیجان، صمیمیت و روابط گرم بین خود، دچار مشکل شده و در طولانی مدت احساس‌های مثبتشان نسبت به هم، کاهش یافته  و متقاعد می‌شوند که به آخر خط رسیده‌اند.

زنان و مردان با مدیریت بر ذهن خود می‌توانند بر باورها، اندیشه‌ها و نگرش خود، نظارت کرده و آن‌ها را کنترل کنند. در نتیجه، در بروز احساس‌ها و رفتارهایشان، حق انتخاب پیدا می‌کنند. به عبارت دیگر، با دانایی و عمل است که توانا می‌شویم. وقتی این مفهوم را بپذیریم که هر یک از زنان و مردان به تنهایی حق انتخاب دارند و می‌توانند زندگی مشترکشان را کنترل کنند و به زندگی‌شان، معنی و مفهوم مثبت و سازنده‌ای ببخشند، در این شرایط است که احساس خود گردانی در زوج‌ها تقویت می‌شود و این تصور و باور به وجود می‌آید که زندگی مشترک مطلوب می‌تواند حتی با هر یک از دو طرف شروع شود و ادامه یابد.

تأکید می‌شود، یک زن و یک مرد زمانی می‌توانند به خود، همسر و فرزندان کمک کنند که مهارت و آگاهی‌های خود را در زمینهٔ همسرداری به درستی بالا ببرند تا بتوانند با برقراری ارتباط مؤثر، وظایف و مسئولیت خود را به خوبی و به بهترین نحو انجام دهند. اگر همسران از فقر یا کمبود دانش همسرداری و فرزندپروری، در رنج باشند و به جای رفع علت‌ها، دچار بازی با معلول‌ها شوند، دیر یا زود در انجام وظایف مربوطه، با مشکلات حادی رو به رو خواهند شد و دچار انواع بیماری‌ها، افسردگی، اضطراب، خستگی، ناتوانی و بی‌تفاوتی شده و هیجان و صمیمیت زندگی مشترکشان، به آرامی از دست خواهد رفت.