بايد به اين حقيقت ناراحت کننده اذعان نمود که درصد بالايي از ما اين عادت منفي را داريم که خود را دست کم گرفته و وضع خود بيش از اندازه وخيم بدانيم. تصور مي کنيم که مثلاً «خيلي چاق هستم» ، «خوب نيستم» يا «هيچوقت هيچ کاري را درست انجام نمي دهم».

آيا شما تا به حال گرفتار اين وضع شده ايد؟

اشکال کار اين است که اهميتي به جنبه هاي خارق العاده و صفات مثبت خود نمي دهيد، و هميشه براي تأييد آن نکاتي که جستجو مي کنيد شواهدي مي يابيد. به عبارت ديگر، همه ما تمايل داريم که دلايل صحت فرضيات خود (حال هر چه که هست) را بيابيم، زيرا همواره مي خواهيم خود را معتبر بدانيم. مثلاً اگر توجه کامل شما معطوف به 2 کيلو اضافه وزن باشد که نمي توانيد کم کنيد و دائماً قطر کمربند خود را امتحان مي کنيد، در واقع يادتان مي رود که از نعمت سلامتي کامل خود تقدير و تحسين کنيد. اگر به خود بگوييد «از اجتماع خانوادگي تنفر دارم» با روي دادن هر اتفاق خانوادگي به دنبال شاهدي بر نارضايتي خود خواهيد بود. اگر به جاي تمايل به معطوف نمودن توجه خود مثلاً بر خاله سارا که صدايي تيز و نازک دارد، يا برادري که علاقه به لاف زدن دارد، يا توجه و انتقاد نسبت به يکي از افراد خانواده که عادتي منفي دارد نماييد، از وجود آنها لذت ببريد در مجموع از اين که خانواده ي شما تشکيل شده از گروهي خويشان خوب، تعجب نمي کنيد.