خانواده در پرتو شناخت صحيح و واقع ‏بينانه همسران از وظايف زناشويي و طرز تفکر و خواسته‏ هاي يکديگر، پويا و سالم و باصفا مي‏شود و به اين ترتيب بستر مناسب براي تربيت فرزنداني صالح در آن فراهم مي‏شود. استاد آيت‏ا... اميني با عنايت به ضرورت اجتماعي و مشکلات و مسائل زناشويي در اين مطلب به شوهران توصيه‏ هاي مفيدي دارد.
کمتر کسي را در اين جهان مي‏يابيد. که تمام خوبي‏ ها در او جمع باشد و از تمام بدي‏ ها و نقص‏ ها پاک و منزه باشد. انسان‏ها با ويژگي‏ هاي متفاوتي مشاهده مي‏شوند. يکي بسيار چاق است و  يکي بيني بزرگ دارد و ديگري دهانش گشاد. يکي دندان‏ هايش بزرگ است و ديگري چهره ‏اي سياه دارد. يکي قدش کوتاه است و ديگري بسيار بلند قد است.  يکي بي‏ عرضه و خجول و ديگري پررو و بي‏حياست. يکي بخيل است و تنگ دست، يکي ولخرج است و بي‏ نظم، يکي بداخلاق است و حسود و ديگري تنبل است و بدزبان. يکي خودخواه است و کينه‏ توز و ديگري پژمرده است و افسرده، و ده‏ ها از اين قبيل عيوب بزرگ و کوچک.

مردي که خود را در ازدواج شکست خورده و بدشانس بداند و از اين امر ناراضي باشد و زني که مرتبا مورد تحقير و عيب‏ جويي قرار گيرد، همواره در معرض ابتلا به امراض خطرناک مخصوصاً بيماري‏هاي عصبي و رواني خواهد بود.

مردها معمولاً پيش از ازدواج همسري را در نظرشان مجسم مي‏کنند که داراي کليه کمالات باشد و از تمام بدي‏ ها منزه باشد و به اصطلاح همسر ايده ‏آل باشد و در نظر دارند با يک چنين دوشيزه فرشته صفتي وصلت نمايند. اما از اين مطلب غفلت دارند که يک چنين زني در جهان خارج وجود ندارد. از اين رو، پس از ازدواج وقتي مي‏بينند وجود خارجي اين همسر، با آن همسر ايده ‏آل ذهني کاملاً تطابق ندارد، شروع به عيب‏ جويي مي‏کنند. خود را در ازدواج شکست خورده و بدشانس مي‏ انگارند. از بدبختي و عدم موفقيت خود دائماً آه و ناله دارند. هميشه در صدد عيب‏ جويي و خرده ‏گيري هستند و در اين باره حتي از عيب‏ هاي بسيار کوچک و بي اهميت نيز نمي‏گذرند. آنقدر درباره يک عيب کوچک فکر مي‏کنند که انگار کوه بزرگي است. گاه گاه آن را به رخ همسرشان مي‏کشند و او را تحقير مي‏کنند و يا پيش ديگران از وي انتقاد مي‏نمايند و بدين وسيله کانون مقدس زناشويي را متزلزل و اسباب ناراحتي خود و همسرشان را فراهم مي‏سازند.

نتيجه اين عيب‏ جويي‏ها اين مي‏شود که زن قلباً مکدر مي‏شود، مهر و علاقه ‏اش رفته رفته کم مي‏گردد، نسبت به زندگي و خانه‏ داري و شوهرداري دلسرد شود و با خود بگويد: چرا در خانه مردي که دوستم ندارد زحمت بکشم؟ لذا ممکن است درصدد تلاقي برآمده و از شوهرش عيب‏ جويي کند. تا شوهر مي‏گويد: چه دماغ زشت و بزرگي داري؟ همسر پاسخ مي‏دهد: هر چه باشد از روي سياه و هيکل لاغر و بدقواره تو بهتر است. در اين صورت روي‏شان به هم باز مي‏شود و مرتباً از يکديگر مذمت و انتقاد مي‏کنند و محيط خانه را- که بايد محيط صفا و صميميت باشد- به صحنه نزاع، عيب‏جويي و تحقير مبدل مي‏کنند.

مردان وقتي مي‏بينند وجود خارجي اين همسر، با آن همسر ايده‏آل ذهني کاملاً تطابق ندارد، شروع به عيب‏جويي مي‏کنند و خود را در ازدواج شکست خورده و بدشانس مي‏انگارند.