خداوند سرچشمه آرامش است و همسران ما قطره ‏اي فروچكيده از آن آرامش. پس مي‏توان در وجود همسران خدا را ديد و بوي او را شنيد.بعضي‏ ها بر زبان رؤيا و افسانه مي‏نشيند و به خواستگاري مي‏روند و برخي بر بادل خرد و واقع بينى. در نتيجه اولي‏ها هرگز به همسر دلخواه خود نمي‏رسند. ولي دومي‏ها با همسري ايده‏ ال ازدواج مي‏كنند.

پروردگارا با ازدواج همسران دريچه ‏اي از آرامش را به رويشان گشايد؛ برخي تا پايان زندگي مشترك اين دريچه را باز نگه مي‏دارند، و بعضي نيز به زودي آن را به روي خويش مي‏بندند.نخستين دلدادگي پاك انسان به همسر آينده ‏اش، بازتاب هبوط نخستين عشق آسماني در سراچه دل اوست.
اين دلدادگي از حضور رحمت و مهر آفريدگار در كنار همسران خبر مي‏دهد.
چه خوشبختند جوان‏هايي كه به جستجوي همسري برمي ‏آيند كه پاي در زمين و سر در آسمان دارد، نه همسري كه تنها در افسانه ‏ها يافت مي‏شوند.
ازدواجي ايده ‏آل و كامل است كه برآمده از سه پيوند باشد: پيوند دل‏ها، جسم‏ها و سرنوشت‏ها.
آن‏گاه از همسرت متوقع باشي كه ايده ‏آل و كامل باشد، كه خود نيز ايده‏ آل و كامل باشي.
آن‏گاه به سراغ عيب‏هايب همسرانمان برويم كه نخست خود بي‏ عيب شده باشيم.
كاش موانع سر راه ازدواج برداشته شده و سر راه طلاق و جدايي قرار مي‏گرفت.
آن عشق پاك نخستين با يك نگاه مي‏جوشد، با همدلي و يكرنگى جاري مي‏شود. و با گذشت و ايثار به فوّاره تبديل مي‏شود.
مهم نيست كه سالروز ازدواج يادمان باشد، مهم آن است كه خوبي‏هاي همسرمان در خاطرمان باشد.
مهم نيست اگر همسرمان به وظيفه ‏اش عمل نكرد، سهم آن است كه ما به وظيفه خود عمل كنيم.
مهم نيست اگر همسرمان لغزشي انجام دهد، مهم آن است كه لغزش او را ناديده بگيريم.
كاش به جاي آنكه بگوييم «گربه را دم حجله بايد كشت» بگوييم: «توقع زيادي را دم حجله بايد كشت».
مرد در مقام عاشقي و زن در مقام معشوق است. پس نه مي‏توان «نياز» را از طبيعت مرد زدود و نه «ناز» را از وجود زن ربود و اين، تفاوتي است كه اگر به درستي پذيرفته شود، سرچشمه همدلي و دلدادگي خواهد بود. به تعبير زيباي حافظ:
ميان عاشق و معشوق، فرق بسيار است چو يار ناز نمايد شما نياز كنيد
رابطه زن و شوهر، معنايي از درس وفا، آينه‏ اي از مهر و صفا و تصويري از يك رنگي و دلدادگي است.