تفريح در لغت: در لغت تفريح به معني شادماني کردن، شادماني و خوشي است[1] و با واژه هاي نزهت، تفرّج، فرح، راحتي و آسايش هم خانواده است.

از آن جايي که انسان داراي دو بعد جسماني و روحاني است و اين دو بعد بر همديگر اثر مي گذارند (مثبت و منفي)، بايد بداند که تفريح براي بازپروري و نشاط در کار، رغبت و رشد در تمام جهات زندگي يک ضرورت است که مورد تأکيد و تأييد ائمه معصومين ـ عليهم السلام ـ (در عمل توصيه به آن ها و تأييد افرادي که به تفريحات سالم مي پرداختند) بوده است. در بحث فعلي، تفريح به معني هر چيزي است که باعث شادي، نشاط، رفع خستگي و غم، اعم از تفريح حرکتي (ورزش) و غير حرکتي است.

نکته: با توجه به ويژگي هاي تفريح اسلامي بايد متذکر شويم که اسلام ما را در تفريحات محدود نمي کند، امّا آن چه که مهم است ميزان حرکت است يعني بايد در هر تفريحي اول دقت کنيم و ببينيم که آيا با معيار اسلام سازگار است يعني آيا کمال آور، لذت آور و آخرت آور هست يا نه، هر چه به عنوان لذت، تفريح، شادي باشد و انسان را از مسير بندگي و کمال دور سازد به تعبير علي ـ عليه السلام ـ آخرش به هلاکت ختم خواهد شد.

تفريحات اسلام: همانطور که ذکر شد اسلام براي هر کاري ملاک معرفي کرده است. اسلام در تفريح، ما را محدود نکرده است، اما چيزي که مهم است بايد خارج از مسير بندگي نباشد و ويژگي هاي تفريح اسلامي مذکور در آن رعايت گردد. اينک به برخي از تفريحات مورد توجه اسلام اشاره مي کنيم. لازم به ذکر است که با توجه به تعريف لغوي تفريح بايد گفت که دايره تفريح خيلي وسيع تر از آن است که غالباً تصور مي شود چون تفريح به معني شادي و شادماني است و هر چه باعث زايل شدن همّ، غم، خستگي و رنج شود به نوعي تفريح محسوب مي شود.

نکته: در تفريحات، سنين مختلف نقش مهمي را به خود اختصاص مي دهد مثلا تفريح کودک با نوجوان و يا زن و مرد بسيار با هم فرق دارد. يک جوان از آنجايي که ابعاد روحي او رشد کرده نياز به احترام، شخصيت، عزت نفس و .... در خود احساس مي کند، هرگاه نيازهاي معنوي، جسماني و عقلاني او ارضاء مي گردد. احساس شادابي و خرمي بيشتري مي کند و هرگاه اين ها از طرف ديگران در خطر باشد، او احساس افسردگي، خمودي و غم مي کند.